Düşünüyorum da / TAGORE

Geçmiş iki yılımın en düşündürücü anlarını bana yaşatan şiiri yazacağım bugün sadece ve yaşamımda arkadaşlarımın arasında bile benimle özdeşleşen " ne çıkar ateşböceği sansalar beni...." sözünün başladığı noktayı. Gerçi ben kendime uyarladım biraz ama esin kaynağım hep bu yazı oldu. Hayatımın bir dönüm noktasına geldiğinde seçtiğim yaşamı. O tarihten sonra hep verici oldum ben ilişkilerimde. Denedim, risk aldım.
Geriye dönüp ilişkilerime kuşbakışı baktığımda ise derin bir huzur kaplı hayatımda. Söylenmemiş sözcüklerim giderek azalıyor. Affetmem gereken kişilerin sayısı da. Ben artık geçmişimle daha rahat yüzleşir oldum.
Aşklarımın en tutkulu olduğu dönemler oldu ve en derin ayrılıkları, tutkuları yaşadığım sancılı saatler...
Zaten aşk da benim için budur. "Huzurlu ama mutsuz halimden, mutlu ama huzursuz halime" geçme dönemimdir.
Şimdi ise bir vazgeçmişlik var üzerimde. Herşeye heveslerimi yitirdim. olsa da olur olmasa diyorum bazı bazı. ablamla hep konuşurduk ve bana derdi ki "Aslında efsa hepsi geçici. Ben artık aşkı eskisi kadar gözümde büyütmüyorum." Bende büyüyormuyum diye düşünüyorum şimdi bilmiyorum.
Her neyse, Tagore ' u daha sonraki dönemlerde anlatırım belki size. Kısaca kendisi nobel ödüllü ve brahmanizmin oluşmasında etkisi büyük insanlardan birisi. Hindistan milli marşının da yaratıcısı... Ama adamın benim hayatımda çok önemli bir etkisi oldu farkında olmadan.
Ve o benim için muhteşem sayılan şiiri...

Düşünüyorum da,
Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
Naif yönlerimizin keşfedilmesi,
Cesaretsizliğimizin anlaşılması,
Korkularımızın paylaşılması,
Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti...
Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız. Ve ne kadar güçlu korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.
Hissedilmeden, el değmeden,sevgimizi göstermeden.
Deniz minareleri, midyeler,
kirpiler ve kaplumbağalar gibi..

Sahi koruyor mu bizi çatlamamış bu sert kabuk? Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
Yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?
Hissettiklerimizi golgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?

Duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?
Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak,
Ne çıkar ateşböceği sansalar beni?
Belki en hoyrat yurek bile ateşböceğinin
O uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz.

Güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi, Korkaklığım, sevgi isteğimi En insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem,
Bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup
Bir kuş gibi uçacağım özgürce.
Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım karşımdakine.
O da çözülecek belki,
Samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince.

Oysa bir görebilsek bunu.
Kalmadı böyle insanlar demesek.
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak. Kırılmaktan korkmasak. Yaralansak... Ne olur bir darbe daha alsak? Yeniden açsak kendimizi, atabilsek kabuğu. Denesek, risk alsak, yanılsak...
Fark etmez.
Tekrar, tekrar bıkmadan denesek.
Ve kucaklaşsak yeniden, tıpkı eskisi gibi.
Ne olduğunu anlayamadığımız o 15 yıldan öncesi gibi.

O zaman fark edeceğiz.
Ne kadar özlediğimizi birbirimizi.
Neler biriktirdiğimizi,
Kaybolan değerlerimizi ne kadar özledigimizi.
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.

Vakit az, paylaşmak, sarılmak için
Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır.
Yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan.
Ve koşullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacımız var.
Ufukta kara bir kış görünüyor.
Ancak birbirimize sokularak atlatırız o günleri.
Kırın o sert kabuklarınızı.
Kurtulun bu yükten.
Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.
Hem hepimiz bir yıldızız. Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi..?

RABİNDRANATH TAGORE