33 Okul 3003 Öğrenci İçin El Ele

"Her Çocuğun Bir Masalı Olsun" Kampanyasından sonra BirMilyonKalem Sitesi (1MK) oganizasyonu ile çocuklar için bir şeyler yapmaya devam etmek istedi. Veee okullar açılmadan önce, ihtiyacı olan öğrencilere yönelik kalem ve defter yardımı kampanyası başlatılıyor.
Kampanyanın adı "33 KÖY, 3003 ÇOCUK İÇİN EL ELE"

Bu kampanya için:
Balıkesir'in Dursunbey ilçesini pilot bölge olarak seçildi.
Peki neden Dursunbey? derseniz...

Dursunbey Balıkesir'e bağlı şirin bir ilçe. Batıda olmasına rağmen 640 rakımlı, engebeli bir coğrafi yapısı var. İlçe ormancılık, tarım ve hayvancılıkla geçiniyor. İlçenin Balıkesir il merkezine uzak olması (70km) yüzünden özellikle eğitim ve sağlık alanında sıkıntıları var. Uzun yıllardır süren öğretmen açığı ilçenin bakanlıkça "zorunlu doğu görevi" kapsamında değerlendirilmesi sayesinde kısmen giderilmiş. 103 tane köyü olan ilçede taşımalı eğitim uygulandığı için 33 tane ilköğretim okulunda eğitim veriliyor. Bu okullarda yetkililerle birlikte 3003 adet fakir öğrenci tesbit ettik. Bu öğrencilerin bir kısmı Yatılı Bölge okulu ve 200 kadarı ilçe merkezinde öğrenimlerine devam etmekteler.

Birinci yaşını kutlamaya hazırlanan BirMilyonKalem Sitesi kampanyanın sosyal etkinlik yönünü üstlenmek ve duyurmak dışında, kampanyaya eşya ve para toplanması konusunda müdahil olmayacaktır.

Tüm gönderiler, ilçe milli eğitim müdürlüğü adresine ve açtığı hesaba yapılacaktır. Ancak, daha sonra bu konuda göndericilere ve toplanan yardımlarla dağıtımlara ait veriler kamuoyu ve okurlarımızla paylaşılacaktır.

Sevgili PİNO tarafından çizilen logoyu ve ilgili linki http://www.birmilyonkalem.com/?p=17439 sayfanıza ekleyip kampanyayı duyurursanız başlangıç için 3033 çocuğu sevindirebiliriz. Ardından sel felaketine uğrayan iller gelecek. Belki daha niceleri...

Biz bir çok şeyi yapabiliriz. O nedenle elimizi hiç bırakmayalım.

Kampanya ile ilgili öneri, görüş ve geribildirimlerinizi birmilyonkalem@gmail.com adresine yollarsanız seviniriz. Amaç, mümkün olduğunca hızlı bir şekilde çok insana ulaşabilmek. Geçen kampanyadan deneyimimizle ilgili metni ulaştırdığınız dostların e-postarınıda bize bildirirseniz çok seviniriz.
Kampanya ile ilgili haberleri http://www.birmilyonkalem.com/ ve http://uzagagidenkadin.blogspot.com/ adresinden izleyebilirsiniz.

Sonrası mı? Karınca kararınca herkes kendince yardımını yapacaktır. Dursunbey ilçesi bir başlangıç olsun. Kampanyamız devam etsin. Sel felaketine uğrayan iller, kütüphanemizin kurulduğu Yeşilovacık ve daha niceleri...Biz bir çok şeyi yapabiliriz. O nedenle elimizi hiç bırakmayalım.

Not: İlçe ve okullar hakkında daha ayrıntılı bilgi almak için aşağıdaki web siteleri ziyaret edilebilir.

http://www.dursunbey.com/
http://www.dursunbey.gov.tr/haberler/287/EgiTiM.html
http://www.dursunbey.gov.tr/haberler/283/iLcEMiZiN-COgRAFYASI.html
http://www.dursunbey.gov.tr/haberler/241/KoYLERiMiZ.html

Zaman

Her şeyin mevsimi, göklerin altındaki her olayın zamanı vardır.

Doğmanın zamanı var, ölmenin zamanı var.

Dikmenin zamanı var, sökmenin zamanı var.

Öldürmenin zamanı var, şifa vermenin zamanı var.

Yıkmanın zamanı var, yapmanın zamanı var.

Ağlamanın zamanı var, gülmenin zamanı var.

Yas tutmanın zamanı var, oynamanın zamanı var.

Taş atmanın zamanı var, taş toplamanın zamanı var.

Kucaklaşmanın zamanı var, kucaklaşmamanın zamanı var.

Aramanın zamanı var, vazgeçmenin zamanı var.

Saklamanın zamanı var, atmanın zamanı var.

Yırtmanın zamanı var, dikmenin zamanı var.

Susmanın zamanı var, konuşmanın zamanı var.

Sevmenin zamanı var, nefret etmenin zamanı var.

Savaşın zamanı var, barışın zamanı var.

Zaman... Kalışım sadece birilerinin ekmeğine yağ sürmemek için, yoksa kuşkularla bu kadar doluyken içimden buralarda olmak bile geçmiyor. 

Kaynak

Ben' e Dair / En sevdiğim Şair

Güzel çiftimiz den bir mim geldi. "En sevdiğimiz, hayranı olduğumuz şair kim?" Aslında kendisini 3 yıl önce tanıdım ben. Ama bir anda büyüsüne kapıldım deli gibi hayatını araştırdım. Sanki bir mucizeyle karşılaşmış gibi sevindim üstelik. Adam zekası ile, yaptıkları ile resmen beni büyüledi. Herhalde o zamanlarda yaşasam kesin adamla tanışmayı isterdim. Benimde içimden geçen sevdiğim şiirlerindeki mısralarından bir kaç dize idi ve şaşkınlıkla farkettimki diğer arkadaşlarda öyle yapmış, çokda güzel olmuş. Anımsatan bir çok anıyı da beraberinde getirdi. Sizi Rabindranath Tagore ile başbaşa bırakıyorum. Beni hayatı, yaptıkları, kazandırdıkları ve yazdıkları ile büyüleyen adama...

" "Anlat bana, esir, seni bağlayan kimdi?"

Esir, "Efendimdi", dedi.

"Servet ve iktidarda dünya yüzünde herkese üstün olabileceğimi sandım ve hükümdarıma ait olan paraları kendi hazine odamda biriktirdim. Uyku bastırınca, efendime hazırlanan yatağa uzandım; uyanınca kendimi kendi hazine odamda mahpus buldum".

“Söyle bana esir, bu kırılmaz zinciri kim dövdü?"

Mahpus, "bu zinciri ben kendi ellerimle dövdüm" dedi,

"yenilmez kuvvetimin bana rahat bir serbestlik vererek, alemi tutsak edebileceğini sandım. Böylece muazzam ateşler ve insafsız, sert vuruşlarla bu zincir üzerinde gece gündüz çalıştım. Halkalar tamam ve kırılmaz olup nihayet iş bittiğinde, kendimi ona sımsıkı bağlı buldum." "

*****

- Bir gün için havada. Hiçbir önem taşımayan kelimelerim, zamanın dalgaları üstünde hafifçe dans edebilirler, mana ile ağırlaştıkları zaman dibe çökerler.

- Zihnin derinliklerinde güveler İnce kanatlarını büyütürler;

Ve veda ederek uçuşurlar, gün batımı göğünde.

- Kelebek ayları değil, fakat an´ları sayar ve yeter zamana sahiptir.

- Benim düşüncelerim, kıvılcımlar gibi, kanatlanmış

Sürprizler üzerinde giderler, Tek bir gülüş taşıyarak.

- Ağaç sevgi ile bakar kendi güzel gölgesine

Buna rağmen onu hiçbir vakit kucaklıyamaz.

İzin ver, güneş ışığı gibi, aşkım seni sarsın

Ve yine de aydınlık özgürlügü versin sana.

- Dağda, sessizlik kendi yüksekliğini bulmak için kabarmaktadır,

Gölde, hareket kendi derinliğini tahayyül etmek için hareketsizleşir.

- Sessizlik kendi kirlerini süpürüp yürüyünce, fırtına olur...

******

- Yaseminin, güneşe aşkı hecelemesi, çiçekleridir.

Zalim, özgürlüğü yok etmek için özgürlüğünü ilan eder, ve hala onu kendisi için saklar.

Tanrılar, Cennetlerinden bıkmış, İnsana imrenirler.

- İkincisiz birin anlamı yoktur, diğer bir onu gerçek kılar.

- Benim çiçeğim, bir aptalın düğme deliğinde cennetini arzulama.

- Ölümün ruhu tek, hayatın ki ise çoktur,

Tanrı ölünce din bir olur.

Göğün mavisi arzın yeşilini özler, hir ikisi arasında rüzgar feryat eder,

"Heyhat!",

Günün ızdırabı kendi öz ihtişamı ile sarılmış, geceleyin yıldızlar arasında parıldar.

Yıldızlar sessiz bir huşu ile asla dokunulmıyacak yalnızlık içinde bakire gecenin etrafında toplanırlar.

Bulut altın parıltılarının hepsini veda eden güneşe verir ve yükselen ayı solgun gülümsemeyle selamlar.

*******

Huzursuzum.

Uzak uzak şeylerin susuzluğu var bende.

Ruhum loş uzakların eteğinden tutmak iştiyakiyle çırpınıyor.

Ey büyük Öte, ey flütünün tiz çağırışları.

Uçacak kanatlarım olmadığını

ve burada bu noktada ebediyen kalmağa mecbur bulunduğumu unutuyorum.

Uyanık ve istekliyim.

Garip bir ülkede bir yabancıyım.

Sesin nefesin bana imkansız ümidi fısıldayarak ulaşıyor.

Dilin, kalbime tıpkı kendisi gibi aşinadır.

Ey Öte’yi arıyan, ey flütünün tiz çağırışları.

Yolu bilmediğimi ve kanatlı atım olmadığını unutuyor, ebediyen unutuyorum. Tedirginim.

Kalbimin içinde bir gezginim.

Uzayan saatlerin güneşli sisinde,

semanın mavilikleri içinde hayalin en engin şekiller alır.

Ey en uzak son, ey flütünün tiz çağırışları.

Yalnız başına oturduğum evin

her tarafındaki kapılarının kapalı olduğunu unutuyor,

ebediyen unutuyorum.

******

Ey dünya!

Edebi olarak yaşıyorsun

Mevsimlerin tepsilerinden

Çiçekler ve yapraklar

Yolunun üzerine dökülüyorlar.

Fakat, sen asla durmuyorsun,

Durmak bilmeyen yarışında.

Yalnız acele ediyorsun

Ve asla geriye bakmıyorsun.

Ne bulursan fırlatıp uzaklara atıyorsun.

Herhangi birşey almak için asla durmuyor,

Herhangi birşey muhafaza etmiyorsun.

Ne kederin ne de herhangi bir korkun var.

Yarışının büyük süratinden mütevellit

Büyük sevincin yüzünden herşeyi harcıyorsun.

Bir anda dopdolusun

Ve gene de aynı anda hiçbirşeye malik değilsin.

*****

Lamba neden söndü?

Onu rüzgârdan korumak için cübbemle örttüm,

İşte bu yüzden söndü.

Çiçek neden soldu?

Onu aceleci bir sevgi ile bağrıma bastım,

İşte bu yüzden soldu.

Nehir neden kurudu?

Yalnız kendim kullanayım diye bir yerine bent yaptım,

İşte bu yüzden kurudu.

Rübabın teli neden koptu?

Onun gücünü aşan bir nağmeyi üzerinde zorladım,

İşte bu yüzden koptu.

@ Bunların dışında en sevdiğim olan "Düşünüyorum da" ' yı okuyabilirsiniz.

ve bunu yazmasını istediğim için arı mayama yolluyorum. (Bak ilk kez bir mimi gönderiyorum birine)

bütün günleri beyaza boyayın... ama bir tanesi siyah kalsın...

“ Ölüm kadar zordu gözlerin

Ne benim oldular, ne aklımdan çıktılar.

Son kadehlerim oldun bazen

Bazen yeni bir sigarayı yakış sebebim

Şimdi ellerinden uzak olduğum kadar uzağım kendimden,

Hiç bitmemiş siyah beyaz bir puzzle gibi hayat

Parçaları birleştirmeye korkuyorum

Bitince sen çıkarsın diye titriyor ellerim.

Ölüm kadar zordu ellerin

Ne benim oldular, ne aklımdan çıktılar.

Ayrılık şarkıları oldun bazen

Bazen buralardan kaçış sebebim

Şimdi beyazlar dans ediyor saçlarımda

Seyretmediğim siyah beyaz bir film gibi hayat

Seyretmeye korkuyorum

Bitince sen çıkarsın diye dinmiyor gözlerim

Ölüm kadar zordu gidişin

Ne benim oldun ne aklımdan çıktın.”

Özdemir ASAF

bazı şeyleri duymayı kaldıramayacagını bilerek bunu benden isteyen tek insana... ŞEREFE... Daha temiz olan kirliyi (!) iteklesin... Bir insanı olduğu gibi kabullenmeyip, kendi kalıbında olmadığını anlayınca vazgeçen birine...

Bugün yıkığım biliyormusun?

Bugün yıkığım biliyor musun..?
Bezginim, çaresizim, umutsuzum...
Bırakma beni, insanlar kötü...
Bırakma beni korkuyorum....
Bir deli otlar büyüyor içimde...
Sancılıyım, yorgunum, kederliyim...
Bu halini sevdim gitme kal...
Çamurlar çirkefler içindeyim...
Bırakma beni, insanlar kötü...Bırakma beni korkuyorum....
Bir dayak yemiş adamım şimdi...
Bezginim, kararsızım, yılgınım...
Al götür beni o kayıp gecelere...
Yeter ikimize yalnızlığım...
Bırakma beni insanlar kötü...
Bırakma beni Korkuyorum...

ÜMİT YAŞAR OĞUZCAN

Lamba neden söndü...

Lamba neden söndü?

Onu rüzgârdan korumak için cübbemle örttüm,
İşte bu yüzden söndü.
Çiçek neden soldu?
Onu aceleci bir sevgi ile bağrıma bastım,
İşte bu yüzden soldu.
Nehir neden kurudu?
Yalnız kendim kullanayım diye bir yerine bent yaptım,
İşte bu yüzden kurudu.

Rübabın teli neden koptu?
Onun gücünü aşan bir nağmeyi üzerinde zorladım,
İşte bu yüzden koptu.

R. TAGORE



Bu şiiri çok sahiplenici ve kontrolcü bir yaklaşımda olan aileme okumuştum geçen sene. Ne garip bazı şeyler değişse de, biz zamana uyum sağlayan bireyler olsakta bulunduğumuz kültür yapısı, evimizde ki düzen hiç değişmiyor.

Annem şu son 1 senedir dul kadın sendromuna yakalanmış gibi. 2 kızı da ayrılınca eşlerinden millet ne derleri pek bir fazla düşünür oldu...aman şöyle yapmayın, böyle yapmayın, o sırtı açık şey çok açık değil mi, şu saate geç değil mi, aman boşverin gitmeyiverin, onlar gelsin... Halbuki işten eve evden işe geliyoruz gidiyoruz. İkimizin de sadece pazarı var ve nereye gitsek beraber oluyoruz. Ablamın bir sevgisi oldu bu arada ee çocukta evin kedisi gibi bizim evden çıkmıyor. Gayet medeni bir ortamda cümbür cemaat oturuyoruz, daha ne olacak. Ama yokkk çocuğun arabasını gören komşular ne diyecekler... Bu mevzuu uzun zamandır yaşamımızın bir parçası oldu. Aynı diyalogları çeşitli zaman dilimlerinde üzerine basa basa gündeme getiriyoruz.
Kim için yaşadığımızı bir anlayabilsem yada millet ne derleri sorgulayan annemin düşünce yapısını bir değiştirebilsem...
Oysa ki haklı taraflarının olmasına rağmen biraz daha mutluluğumuzun, yaşadığımız an' ların hevesini çıkarmamıza destek vermesini istiyoruz sadece.
Ama gerek hukuk sisteminde, gerekse çevre faktörünü umursayan aile yapısı yüzünden umutlarım giderek azalıyor... Ben bunları kabullenmeyecek kadar dışadönük bir insanım... yazık ben solup içime kapanırken annem bunları göremek bile istemiyor, o bizde olması gereken kendi çocuk tasvirini bize yaptırım gibi uygulatmaya çalışıyor şu yaşımızda...

Düşünüyorum da / TAGORE

Geçmiş iki yılımın en düşündürücü anlarını bana yaşatan şiiri yazacağım bugün sadece ve yaşamımda arkadaşlarımın arasında bile benimle özdeşleşen " ne çıkar ateşböceği sansalar beni...." sözünün başladığı noktayı. Gerçi ben kendime uyarladım biraz ama esin kaynağım hep bu yazı oldu. Hayatımın bir dönüm noktasına geldiğinde seçtiğim yaşamı. O tarihten sonra hep verici oldum ben ilişkilerimde. Denedim, risk aldım.
Geriye dönüp ilişkilerime kuşbakışı baktığımda ise derin bir huzur kaplı hayatımda. Söylenmemiş sözcüklerim giderek azalıyor. Affetmem gereken kişilerin sayısı da. Ben artık geçmişimle daha rahat yüzleşir oldum.
Aşklarımın en tutkulu olduğu dönemler oldu ve en derin ayrılıkları, tutkuları yaşadığım sancılı saatler...
Zaten aşk da benim için budur. "Huzurlu ama mutsuz halimden, mutlu ama huzursuz halime" geçme dönemimdir.
Şimdi ise bir vazgeçmişlik var üzerimde. Herşeye heveslerimi yitirdim. olsa da olur olmasa diyorum bazı bazı. ablamla hep konuşurduk ve bana derdi ki "Aslında efsa hepsi geçici. Ben artık aşkı eskisi kadar gözümde büyütmüyorum." Bende büyüyormuyum diye düşünüyorum şimdi bilmiyorum.
Her neyse, Tagore ' u daha sonraki dönemlerde anlatırım belki size. Kısaca kendisi nobel ödüllü ve brahmanizmin oluşmasında etkisi büyük insanlardan birisi. Hindistan milli marşının da yaratıcısı... Ama adamın benim hayatımda çok önemli bir etkisi oldu farkında olmadan.
Ve o benim için muhteşem sayılan şiiri...

Düşünüyorum da,
Sanırım en büyük korkumuz olduğumuz gibi görünmek.
Yumuşacık kalbimizin fark edilmesi,
Naif yönlerimizin keşfedilmesi,
Cesaretsizliğimizin anlaşılması,
Korkularımızın paylaşılması,
Sanki zarar göreceğimizin en büyük işareti...
Kabuklarımızın altında kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız. Ve ne kadar güçlu korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.
Hissedilmeden, el değmeden,sevgimizi göstermeden.
Deniz minareleri, midyeler,
kirpiler ve kaplumbağalar gibi..

Sahi koruyor mu bizi çatlamamış bu sert kabuk? Kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımızı, benliğimizi?
Yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize?
Hissettiklerimizi golgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimliğimizi?

Duygularımızı bastırıyor, el ele tutuşmamızı engelliyor mu?
Eğer bir yıldız gibi ışıl ışılsam ve bir yıldız kadar parlak,
Ne çıkar ateşböceği sansalar beni?
Belki en hoyrat yurek bile ateşböceğinin
O uçucu, masum, sevimli çocuksuluğuna el kaldırmaya kıyamaz.

Güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi, Korkaklığım, sevgi isteğimi En insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem,
Bu sert kabuğun ağırlığından kurtulup
Bir kuş gibi uçacağım özgürce.
Anlaşılacağım ve bir ayna gibi yansıyacağım karşımdakine.
O da çözülecek belki,
Samimi ve güvenliksiz, silahsız biriyle göz göze gelince.

Oysa bir görebilsek bunu.
Kalmadı böyle insanlar demesek.
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak. Kırılmaktan korkmasak. Yaralansak... Ne olur bir darbe daha alsak? Yeniden açsak kendimizi, atabilsek kabuğu. Denesek, risk alsak, yanılsak...
Fark etmez.
Tekrar, tekrar bıkmadan denesek.
Ve kucaklaşsak yeniden, tıpkı eskisi gibi.
Ne olduğunu anlayamadığımız o 15 yıldan öncesi gibi.

O zaman fark edeceğiz.
Ne kadar özlediğimizi birbirimizi.
Neler biriktirdiğimizi,
Kaybolan değerlerimizi ne kadar özledigimizi.
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.

Vakit az, paylaşmak, sarılmak için
Yaşadığımız coğrafya zor, şartları ağır.
Yüreği daha fazla küstürmemek lazım.
Sırtımızda ağır küfeler, her gün katlanan.
Ve koşullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacımız var.
Ufukta kara bir kış görünüyor.
Ancak birbirimize sokularak atlatırız o günleri.
Kırın o sert kabuklarınızı.
Kurtulun bu yükten.
Korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
Yalnızlığa mahkum ediyor bizleri.
Hem hepimiz bir yıldızız. Ne çıkar ateşböceği sansalar bizi..?

RABİNDRANATH TAGORE

gitmek

Ben gidemeyenlendenim ve hayir diyemeyenlerden. İnsanlara, esyalarima, geride birakacaklarima o kadar bagli kalakalmisim ki, sanki bir adim one atsam ayagimi dusuverecegim, tokezleyecegim... kendimi o noktada guvensiz hissediyorum...
Gidebilrim diyorum bazen ama bu sefer de geriye donusum nasil olur bilemiyorum. Sanirim gitsemde arkamda biraktiklarimla yuzlesmeye korkuyorum ve geriye donusu dusunuyorum.
Ben her seyi birakip gidemeyenlerdenim...
O bensiz ne yapar, bu ne dusunurlerle omrumuzu yiyip bitiriyoruz resmen.İste kendinizle yuzlesebilecegiz bir zaman dilimindeyim yine....!

Bazen gitmek gerekir, ama kalmayi bilmek de bir erdemdir sanirim...

Bugünlerde herkes gitmek istiyor.
Küçük bir sahil kasabasina, bir baska ülkeye, daglara, uzaklara...
Hayatindan memnun olan yok.Kiminle konussam ayni sey...
Her seyi, herkesi birakip gitme istegi.
Öyle yanina almak istedigi üç sey falan yok.
Bir kendisi.Bu yeter zaten. Her seyi, herkesi götürdün demektir.
Keske kendini birakip gidebilse insan.Ama olmuyor.
Hadi kendimize raziyiz diyelim, öteki de olmuyor.
Yani her seyi yüz üstü birakmak göze alinamiyor.
Böyle gidiyor iste. Bir yanimiz kalk gidelim, öbür yanimiz oturdiyor.
Otur diyen kazaniyor. O yan kalabalik zira.
Is, güç, sorumluluk,çolukçocuk, aile, güvende olma duygusu...
En kötüsü aliskanlik.
Aliskanligin verdigi rahatlik, monotonlugun dogurdugu bikkinligiyeniyor.Kaliyoruz.
Kus olup uçmak isterken agaç olup kök saliyoruz.
Evlenmeler...Bir çocuk daha dogurmalar...Borçlara girmeler...Isi büyütmeler...
Bir köpek bile bizi uçmaktan alikoyabiliyor.
Misal, ben...Kapidaki Rexi birakip gidemiyorum.
Degil bu sehirden gitmek, iki sokak öteye tasinamiyorum.
Alip götürsem gelmez ki... Bütün sokagin köpegi oldugunun farkinda.
Herkes onu, o herkesi seviyor.
Hangi birimizle gitsin?
Sirtinda yumurta küfesi olmak diye bir deyim vardir;
evet,sirtimizda yumurta küfesi var hepimizin. Kendi imalatimiz küfeler.
Ama egreti de yasanmaz ki bu dünyada.
Ölüm var zira. Ölüme inat tutunmak lazim. Inadina kök salmak lazim.
Bari ufak kaçislar yapabilsek.Var tabii yapanlar. Ama az. Sadece kaymak tabakasi.
Hepimiz kaçabilsek... Bütçe, zaman, keyif... Denk olsa.
Gün içinde mesela... Küçücük gitmeler yapabilsek.
Ne mümkün.Sabah 09.00, aksam 18.00.
Sonra baska mecburiyetler.Sikisip kaldik.
Sirf yeme, içme, barinmanin bedeli bu kadar agir olmamali.
Hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
Bir ömür karsiligi bir ömür yani.
Ne saçma.Bahar midir bizi bu hale getiren?Galiba.
Ben her bahar ásik olmam ama her bahar gitmek isterim.
Gittigim olmadi hiç. Ama olsun... Istemek de güzel.
PAKIZE SUDA