İçinde çıkmaz sokaklar var sevgilim.
Ve benim o sokaklarda kaybolma isteğim…
İnsanın, birisinin yokluğunda kafası dumanlanıyor.
Öfke ile çaresizlik boğazımı sıkıyor sanki.
Kafam mistik diyarlarda oyalanıyor..
Artık gri küllere inanıyor ve seviyorum.
Düşünebiliyor musun?
İçlerinden birçok şey çıkıyor
İçlerinden prensesler, kuşlar doğuyor…
Bir tek; sen hala yoksun..
İnanma isteğim ise, umutsuzca devam ediyor…
Sen zaten, benim inanılacak en güzel şey olacağımı
düşünüyorsun..
Bulsam seni, çekiştirsem kendime doğru?
Aynı yastığı paylaşabilir miyiz?
Günlerim seni düşünmekle geçiyor.
İki lafımdan birisindesin sevgilim.
Düşüncelerimdesin.
Başka kimse umurumda değil,
Kimsenin kabuklarını kırmayla da uğraşmıyorum artık.
Kalkanlarını umursamıyorum.
Kendi halimdeyim.
Beynimdeki mazgallarla, ızgaralarla yaşıyorum.
Bazen kendime bile fazla gelip taşabiliyorum.
Olsun diyorum, bu da geçer.
Geçiyor.
Öyle olmasını istediğim için, diğerlerinin gözünde tek
yönlü bir şeritten farkım yok artık.
Benim adıma düşünen ve empatisizlikle kafasında kurup,
karar veren insanlardan nefret ediyorum biliyor musun?
Bu aralar çevremde yine böylelerine rastlayınca koptum
dış dünyadan..
Onlar var ya, kışları uzun sürenlerden..
Ve beni boğuyorlar artık.
Kimseye gösterecek sabrım kalmadı.
Seni özlüyorum.
Bakışlarının büyüklüğünü hatırıma geliyor.
“Seni çok bekledim. Ama öyle bir buldum ki, tüm bu zamana
değdi” deyişin..
Bütün sözlerin..
Tek kulaklık ikimize de yetsin istiyorum.
Kırmızı ışığım.
Senden geçmek istemiyorum.
Gel; beynimi uyar, kalbimi, bedenimi..
Daha nasıl anlatabilirim bilemiyorum!
* Ayın sonuna doğru anne ve babasının hacı olmaya gideceği kız, Efsa...
