Haklısın..



Haklısın;

İlk başta hiç sevmedim seni.

Sevgine inandırılmak istemedim ki.

Sen tuttun, beni kendine zorla ilikledin.

İki yakanı bir araya getirecek kadın sandın beni.

Oysa ben küçük şehirlerin içinde, hayallerini geleceğe erteleyen alelade kadından biriydim.

Ve sen İstanbul gibiydin sevgili..

Boğazlarını birleştiren köprülerle tutunuyordun hayata..

Haklısın;

Sonra çok sevdim seni..

Kokunu, parmak aralarını, koltuk altlarına sığınmayı..

Yüzündeki çukurlarını sevdim!

Sakallarını sevdim yuvam bildiğim..

Yutmaktan korkup kursağımda bıraktım seni, burnumun direğinde tuttum hüzünlerini.

Bir sıkımlık canımı saldım ellerine, bedenine serdim bedenimi..

Haklısın;

Çok aldattım seni..

Kirpiklerimle, ellerimle, kelimelerimle..

Ayaklarımla aldattım!

Başka bedenlere sarılıp yürüdüm yokluk zamanlarında.

Düşmeyeyim diye başka sakat kollara tutundum.

Yoruldum...!

Haklısın;

Düşünmemem gereken şeyleri düşündüm, üstüme vazife bilip.

Başkalarıyla olmamın umurunda olmadığını söylediğinde,

bir kelimenin içerisindeki ses düşmesi kadar vurucu oldu etkin!

Defalarca doğru yazılamayacağımı anlayan bir harften öteye gidemedim!

Sende izim başka kaldı, dilde başka…

Sonra başka yastıklarda…

Haklısın;

Hiç unutmadım seni.

Diş biledim geçen zamanda.

Kural koydum içlerinde senli maddeler taşıyan..

Saçlarımı kırmızılaştırdım yeniden.

Bir savaşa hazırladım narin ellerimi.

Yemin ettim, dua ettim.

Bana yaşattıklarını, sende yaşamadan öleme istedim!

Haklısın;

Sen gibi yapabilir, bir insan yada bir yalana sığınabilirdim.

Ona bir renk, bir koku ve bir ten sunabilirdim.

Ama geç dahil olunmuş hikayelerin esas kadını olmak istemiyordum artık.

Haklıydın!

Soğuk bir alınganlıktı benimkisi..

Teninle alınan teyemmümlerde aramamalıydım cennetimi...!

 
* İhale, ihale ve ihalelerle mücadelede bir Efsa...

* Görsel

Benim Kitabım

Kendimi okumak istiyorum satırlarda. Bir kitap olmak, bir kitabın sayfaları arasında kaybolmak ve bulunmak...

Belki bir sahafa, belki de bir kitapçıya, gidenlerin karşısına, pat diye çıkıvereyim. Başka kitabı almaya geldiklerinde, beni bulsunlar. Hatta birinin elinde görsünler!

Kapağım da kızıl saçlı bir kadın olsun, saçlarının ucundan alevler fışkıran... Bedenini ise sular sarmalasın.

Kırmızı deri kaplı, kalın kartondan, kapağıma dokunup, ruhumu hissetmeye çabalasınlar.. Eskimesin, zamana karşı yenilmesin, sapasağlam dursun. Nesiller aktarsın beni elden ele, yaşanmışlıkların da tadı kalsın üzerimde.

Bir kaç sayfa çevirsinler ardından... Ama o sayfaların içinde, bilindik kağıt kokusu olmasın. Ben koksun, tenimin kokusu olsun. Okuyanlar beni koklasınlar ve bundan mutluluk duysunlar. Sayfalara el sürsünler, bana dokunuyormuş gibi... Tenimin dokusu karışsın sayfalara...

Yazarın biri beni anlatsın. Satırlarında, kendimi göreyim. Öyle ki; saçımı geriye ittirişim bile, okuyucunun gözlerinde gerçekmiş hissi uyandırsın. Yazsın ki; "Her saçlarını geriye ittirişinde büyülenmiş gibi baktırırdı parmaklarına. Ellerini öyle bir biçimde kaldırırdı ki, gözlerinizi alamazdınız. Bunu yapacağı her an; başını sağa doğru hafifçe eğer, parmaklarını biraz aralık bırakıp, kaşının bitiminden başlayarak ve dokunarak yüzüne, iterdi saçlarını..."

Her satırda, her harfte bile hissedilsin içimdeki duygular. Okuyucuyu öyle bir sarıp sarmalasın ki, bu kitabı hiç bırakmak istemesin. Geceleri uykusuz kalsın, yanına bir kahve eşlik etsin. Yetmesin daha sert bişiyler arasın. Erkekse "bu kadınla aynı masada içki içmek ne keyifli olurdu. Kadehimi o doldururdu, içine yüzündeki gülümseyişide katarak..." desin. Kadınsa "beni ne güzel dinlerdi, yanımda olsaydı..."

Kitabımı okuyan kendini görsün, -"aaa bu kadın şu sayfada bana benziyormuş" yada "ben olsam, bende o an böyle davranırdım" desin. Bazen saçlarımızın rengi benzesin, bazen olaylara bakışımız. Okuyucum da yüksekten korksun mesela.... veya oda benim gibi o adam / kadın da en çok huzuru ve özeni arasın. Sıkılmasın okurken, heyecanla beklesin bir sonraki olacakları. Bıraksın kendini olayların akışına.

Meraklanıp, sonuna bakmasın kişileri kavradığında. Çünkü bakmadan anlasın, son sayfaların bomboş olduğunu. Benim kitabım bu... benim adıma başkası tarafından yazılmış... O bomboş sayfalar okudukça belirginleşmeli. Yazan öyle bir yazmalıki; tutkuyla, kanında akışımı hissetmeli.

Benim bir kitabım olmalı, kırmızı deri kaplı. Siyah çizgiler geçmeli arasından. Kızıl saçlı bir kadın olmalı, bedeni suyla donatılmış, saçlarının ucundan alecler fışkıran... Kadının gözleri kapalı...

Sonunda yada başında;

"Mutlu sonlara inanıp, mutsuz sonları tercih eden biriydi o yaşamında... sona yaklaştığında başlangıcı seçerdi"

yazmalı. Kitabımı okuyanlar bilmeli herşeyin bir skalası olmayacağını. Kaç sayfa olacağı belli olmamalı. Başı da sonuyla bir bütün olmalı.

Bir kitabım olmalı, adım belli olmamalı...

koku... sevginin ilk hali

Ayşe Arman bir yazisinda diyordu ki." Biz hep sevdigimiz erkeklerin kolunun altini kokladik."

ilk okudugumda garip gelen ama sonraki saniyelerde gercekten de oyle dedigim bir cumle olmus bu. direk aklima babam geldi. onun kokusu. sonra sirayla hayatima bir sekilde giren ve kokusu hala hatirimda kalmis olan kadinlar, erkekler gecti aklimdan. hepsinin de kokusunu sevdim. bende ilk tanistigim yada yanimda duran insanlari ilk gordugumde koklayan bir insan olarak :)... direk koku ile yazilmis tum cumleler ilgimi cekiyor.

sırf kokusu için birini sevme hali bile gorulebilir bazi insalarda.
yani bir koku deli de edebilir, tutkunda, gicikta... benim icin koku sevginin ilk sekli...

ve yine o koku guven ifadesi...
o koku huzurun farkli bir hali...
yasadigimi hissetmenin gostergesi...

kime guvenecegimi yada sevecegimi kokusu belirliyor genelde. benim icin bir insanin yanimda kalabilmesinin, onunla her turlu iliskimi devam ettirebilmem icin ilk once kokusunu sevmem lazim. insan sevdigi insanin terini bile sever ya... benimki de oyle. hatta mumkunse birkac gun yikanmasin :)))

evimizin kokusu bile bambaska gelir insana... iyiki geldim dersiniz her kapidan girisinizde.ben koklayamayi seviyorum ne derseniz deyin. cicegi, evimi, insanlari, kuzumu, cantamin kokusunu bile seviyerum

ve en onemlisi kendi kokumu. karsimdaki insanda ben gibi kokar yanimda oldukca, bir butun oldukca.

zaten amerikada ki arastirmacilar bulmuslar kokudaki gizemi. kadinlarin sevdigi erkeklerinin koltuk alti kokulari onlari sakinlestiriyormus :)) baska soze gerek yok

ve bu yazinin siiri

"...yaşadığımı koklamak istiyorum
bir koku uzaktan yakından ya da kendimden
kulak memelerinde şebboy saçlarında o koku ki
öptükçe öpüldükçe büyüyen her yel estikçe getirir düşlerime
koklarım çok uzaklardaki anılardan seviyi
bir yel esmiş mi esmemiş mi
bir kıpı dal oynasa bir yaprak kıpırdasa
duyulur duyulmaz olsa da
içimdeki mağaralarda besler büyütürüm
her ne olursa olsun bir koku
yeter ki bana ispat etsin yaşadığımı..."

aziz nesin (acili gecenin bitiminde)



ve son soz olarak" sevdiginizin kokusu istediginiz zaman koklayabileceginiz kadar yakininizda olsun "