14 Aralık 2011 Çarşamba

Sayıklamalar


"Yeşil yandı, artık geçmeliyim" dedin ve gittin..
...
Gidişinin ertesi günündeyim.. Sehpanın üzerine koyduğun bardağın izi hala duruyor. Silmedim! Bilirsin işte, sonuçta hepimiz birer iz feşistiyiz. Birbirimize baktığımızda izler görüyoruz ve bizde iz bırakabilecek insanları hayatımıza sokmaya değer buluyoruz. Seni özledim! Ne o bardağın, ne de senin bıraktığın izleri silmeye niyetim ve gücüm yok henüz...
...
Üçüncü gün.. Zamanı ifade ederken rakamları kullanmak istemediğimi fark ettim. "Bir, üç, beş" şeklinde hızlı geçmiyorlar. Hatırlasana! Sen varken de saat dahil, vücuduma fazla gelen her şeyi çıkartmak isterdim. Elimden değil, bileğimden tut isterdim. Kalbimi değil, nabzımı hisset isterdim. Değişmedi! (zamanı durdurmaya da yetmiyor ki gücüm)
...
On birinci gün... Gittiğinden beri ilk kez saçlarımı topladım. Oysaki sen, sıkıca topladığımda yüzümde oluşan o gerginliği sevmezdin değil mi? Aksine hala güleryüzlüyüm. Tek farkla; saçlarımın okşanma ihtiyacını şapkamla kapatıyorum artık.
...
Yirmi üçüncü gün.. (İtiraf zamanı) Üzerimde bir ağırlık var. Gittiğinde kalkacağını zannetmiştim. Kalkmadı, aksine daha da bindi ve ben kabullenme savaşı ile yoruldum. Kelimelerin promilleri giderek artıyor! Hepsi seni özlememin yüzünden..
...
Gün otuz beş oldu! Nerdesin?
...
Kırkaltıncı gün...
"6.35" En sevdiğim şarkının 04:45-54. saniyesinde buluyor musun beni hala? Sahi sende özlüyor musun?
...
Çaya kaç şeker attığını, vurgularını ancak sohbetten sıkıldığında kullandığını, diş fırçanı herkesten ayrı bir yere koyduğunu unutamadım. Ama artık tavana baktığımda yüzün görünmüyor. Geçiyor mu dersin?
...
-
...
Günleri saymıyorum. İkiyüzaltmışbeşten sonra bıraktım.
Acı ise, hala kabak tadı veren bir gerçekten öteye gidemedi..


* Derslerden içi bunalan Efsa..



26 Kasım 2011 Cumartesi

Kadınlar Yazıyor



Uzun süredir kendi bloglarımın yanında bir blogda daha yazıyorum ben.
Kadına dair ne biliyorsam, neyi savunuyorsam; elimden geldiğince anlatmaya çalışıyorum. İlk çıkış noktası, paylaşma isteği ile doğmuş; daha sonraları aramıza katılan diğer kadın blog yazarları ve yazılarla büyümüş bir yer orası.. 
Bu noktadan yola çıkarak şu an sosyoloji okuyorum ve benim amacım bu alanda kendimi geliştirmek. Önce çevremden başlayarak toplumsal alanda kadınların bilinç kazanması.. 
Bu blogda da tek hedefimiz kadınların ve çocukların yaşanan zorluklar karşısında nasıl bir tutum izlemesi gerektiği bilmesi. Yaşadıklarından korkmaması / korkutulamaması, başına gelenlerden utanmaması.. Çünkü hepimiz kadın olduğumuz için çeşitli tacizlere, yasaklara ve yaptırımlara maruz kalabiliyoruz. İşte bu süreçte birbirimize destek olmak gerektiği kanaatindeyim ben.. 
Şu ana dek bir çok kadın hikayesine, yasal başvuru noktalarına ve yapılması gereken yasa tasarılara dair bir çok konu var. eminim sizlerin sayesinde çok daha güzel işlere imza atacak ve sesimizi daha gür duyurabileceğiz. 
Şimdi size aşağıdaki duyuru metnimizi bırakıyorum. Ve benimde anlatacak bir anım, edecek bir kaç cümlem var diyorsanız maillerinizi bekliyorum..
Emeği geçen, okuyan herkese teşekkürler.

“Kadınlar Yazıyor, kadının toplumdaki yerini somut delillerle ortaya koymayı amaçlayan ve kadının çeşitli yazılarını içeren bir blog. 
Bu blogun kahramanları sen, ben, o
 Hepsinin ortak özelliği kadın olması ve kadınlığın zorluğuyla her gün defalarca yüzleşmesi.
Kimimiz iş kadınıyız, kimimiz öğrenci, kimimiz ev hanımı, kimimiz anne. 
Ama hepimizin söyleyecek sözü var. 
Hepimiz kendimizi anlatarak, gündemi kadın gözüyle takip ederek kadının sesini duyurmayı hedefliyoruz.
Başlıyoruz.
iletişim için:
kadinlaryaziyor@gmail.com  
ya da  eefsaa@gmail.com  
mail atabilirsiniz..”

23 Kasım 2011 Çarşamba

Mektuplar / Geleceğe Takılan Çelme






Bana seni anlatmamı isteseler derim ki; 
- "Aklınca, kendi kuşkularının yarattığı o ihtimali duymak istemediğinden bana hiçbir şey soramayan bir adamdı ve ben onun hayatına girdikten sonra, tanıştığı her kadına aynı şekilde davranmaya devam edip, can yaktı!"
...

Konuşmadığın, aramadığın, benden başka herkesi var sayıp, başka yerlere yazdığın ve başka kızlarla cilveleştiğin tüm o anlarda;  bu özensiz davranışlarını es geçmemi ve beni sevdiğini bilmemi istedin.Seni, sen demeden anlamamı istedin. Her defasında “Seviyorum” kelimelerini kullanıp, sevmiyormuş gibi davrandın. 
Kısacası işte; göstermediğin tüm davranışlarını, anlamamı istedin! Aslında anlayabilirdim de.. Ama hep engelledin içine ulaşmamı. Kendini herkesten gizleyebilirdin, ama benden de gizledin.

Sana bu tarz umurunda değilmişim gibi davranışlarının beni üzdüğünü birçok defa belirttim. Anlamak istemedin. Kadın dırdırı olarak gördün tüm dilenişlerimi.. Sonrada beni suçladın olayların akışındaki süreç için. Eksik anlattığım tek konu için hırslanıp; bitip tükenmek bilmezcesine, defalarca suçladın beni. Bütün bunlara neden olan kendi davranışlarını ise yok saydın.

Senden hiçbir zaman af istemedim ben.. Dileğim hep güzel hatırlayalım birbirimizi idi. Olmadı. Sen o dünyanın içindeyken öyle kuşkucu, kindar ve farklı biri olup çıkmıştın ki, iyi niyetimi sorguladın..
İnsan karşısındakinden görmek istediği davranışı kendisi yapmıyorsa ve karşısındaki de yorulup, sırf daha fazla üzülmemek adına elini eteğini çekmeye başlamışsa, söylediği her şey havada kalıyor ve umursanmıyormuş gibi gösterilirse,  ne yapılmasını bekliyordun bilmiyorum.. Sana aşık olmadığımı, olamayacağımı belirttiğim halde, sevgimi de uzaklaştırdın..

Sahi; içine siniyor mu gerçekten o davranışların? Ne bileyim, arada düşünüp üzülüyor musun mesela? Bana karşı hissettiğin, sonra yok sayıp ve ezip geçtiğin tüm o duygularını hatırına getiriyor musun? Ben ise; geceleri yastığa yattığında veya bir yastığa elini attığında beni hatırladığına kalıbımı basıyorum.

Şimdi senden uzaktayım.. Huzurlu bir dönemden geçiyorum.Hayatıma “seni daha nasıl mutlu edebilirim” diyen bir adamı soktum.

Yine de, insanın geride bıraktığı, geleceğine çelme takıyor bazen. Bu nedenle hala büyük tereddütlerim olsa da, o bunları aşma yolunda bana çok yardımcı oluyor.. Beni hep güldürüyor..  

Son olarak; seni anımsadığımda acı veren tek şey, yokluğun ya da yanımda olmayışın değil. Bir daha asla kendimi birine o şekilde açamayacağım için üzülüyorum.. Özlüyorum çünkü, en yakın arkadaşımı kaybetmeme neden oldun! Diliyorum, mutlu olma.. 


* Anne ve babam hacdan geldiler dün gece.. çok mutluyum.

15 Kasım 2011 Salı

Miladım..


"Ağaçlar, aşık olduklarında eğilirmiş rüzgarlarına...!" 
Adımın anlamının neden bir ağaç olduğunu, seni tanıyınca daha iyi anladım...


Miladım..!
Zamana uyum sağlamış,
Kırmızı ışıkta birbirini bekleyen iki insanız biz. 
Aramızdan; arabalar, insanlar, gündelik olaylar, çarpışanlar, kağıt parçaları, yağmur damlaları ve rüzgarlar geçiyor.. 
Biz birbirimize yansıyoruz..

Biliyor musun? 
Sen görmüyorsun ama senin içinde bir sürü sokaklar var..
Bir çok insanın fark etmeden geçip gittiği yerlere, ben seviniyor, tenhalarında kaybolmak istiyorum..
Yokluğunda vatanına hasret insanlara dönüşüyorum
Öyle özlüyorum ki, bir görsem eğilip öpeceğim sanki ellerini..
Seni düşünmek güzel şey.. 
Eski şehir mahallelerine dönüşüyorsun zihnimde.
Eski evimizi andırıyor sanki her bir boşluğun..

Şimdi bir resmin üzerinden dudaklarına bakıyorum..
Bakarken kayboluyorum..

Bil ki benim için, boynunda uykular saklıyorsun bilmeden.
Boynun huzur..
Rüyalar görüyorum.
Boynun tutku sarmaşığı, beynime uzanıyor..

Gözbebeğime saklan sevdiğim.
Kirpiklerimde sana özenim.
Gel.. 
Çünkü biliyorum ki, beraberken çok güzeliz biz. 

Adam!
Uyuma!
Taşırmadan, usul usul çizmek istiyorum seni hücrelerime..



* Derslerine odaklanma konusunda kendini motive etmeye çalışan Efsa... 



14 Kasım 2011 Pazartesi

Bu Hayatta Başıma Gelen En güzel' e...




Bezelyeme.. 


Hayat bana; "büyütürken büyümeyi, öğretirken öğrenmeyi, yazarken de kelimeleri kullanarak ifade yeteneğine sahip olabileceğimi" senin sayende gösterdi..

Saat 14:40 da anneliğimin 9. yılına girmiş olacağım.. 
Hayat bana nanik yapmaktan vazgeçer de, yeniden bir evlilik yapar mıyım ve başka bir çocuğum olur mu bilmiyorum ama öyle bir şey olursa da, bendeki yerin apayrı kalacak..

Bir anne babanın son çocuğu olarak, sen benim biricik Elif' imsin..
Dilerim adın gibi yaşamak nasip olur, bahtın ve şansın hep açık olur..  

Aklımda bir çok sahne var seninle ilgili..
Biliyor musun, anne olunca şöyle oluyor; dünyada ilk aklına gelen, ilk telaşlandığın, hatırladığında hep gülümsediğin kişi yavrun oluyor.. Büyütürken izlediğin süreç gözünün önünden hızla geçiyor. Bir insanı yaşattığı tüm o zorluklara rağmen güzel ve sevimli anabiliyorsun. Hamilelik sürecinde; seni ultrasonda ne zaman görsem, ellerini çenenin altında yumruk yapmış olarak buluyordum. - "Koskocaman yanaklı bir kızınız olacak" demişti dr hanım. Gerçekten de yüzünde en belirgin yerin hala yanakların.. :)
Çok güzeldin..
Çilek gibiydin..

Bezelyem..
Çevremdeki insanların çoğu yazı yazdığımı bilmiyor. Bir şekilde beni okuyan çoğu insan ise, hamile olduğumu öğrendiğimden bu yana sana yazılar yazdığımı hiç bilmiyor.. Afilli cümlelerin "a" sı bile yokken hayatımda düşündüm ki, ileride sana bırakabileceğim en güzel şey bir kaç kelime olabilirdi.. Sonra "bir harf kelimeye döndü, iki kelime bir cümle oldu". Sen büyüdün.. Ben yazmaya devam ettim.. İyi ki sebebimsin..

Şimdilerde kendi kişiliğini kazanmaya çalışan ayrı bir bireysin. Duruşun, olayların karşısındaki tavırların giderek gelişiyor. Arkadaş ilişkilerin farklılaşıyor. Ve biz, günden güne birbirimize daha çok benziyoruz. :)

Umuyorum meleğim, sen benim hayata kazandırdığım en güzel şey olursun..
Seninle gurur duyuyorum yavrum..
Doğum günün, doğurduğum günüm ve 1 gün arayla doğum günüm kutlu olsun..
12 Kasım 2011... 




* İstanbul gezisinden büyük bir doygunlukla dönen Efsa..

* Görsel: Bezelye çizimi :)



5 Kasım 2011 Cumartesi

Çocuğuma Dokunma...



Size bu yazıda bir kadın ve bir anne olarak seslenmek istiyorum..

Elimden geldiğince; gerek kadınlar yazıyor' da, gerek ise kendi blogumda bu konuya sıklıkla değinmeye ve araştırmaya çalışıyorum. Daha önceki araştırma ve bilgilendirme yazılarına şuradan ve şuradan ulaşabilirsiniz.

Lütfen yandaki "banner"a ya da (beni koruyun) girip bir okuyun. Gerçekten tüm ailelerin bilinçlenmesi lazım bu konuda. Çocuklarımız henüz küçük olduklarından, belki bazı şeyleri anlayamıyor olabilirler. Ama iyi ve kötü dokunma diye bir şey var ve 18 yaşına dek tüm çocuk ve gençlerin bunu anlaması gerekiyor.

* Şu anda bu yazıyı okuyan bir ebeveyn yada yetişkin ise; lütfen şu adreste bulunan yazıları dikkatlice okusunlar..  


* Eğer bu yazıyı okuyan genç yada bir çocuk ise veyahut bir çocuk sahibi ise yine şu adrese bir göz gezdirsinler... Çocuklarına okutsunlar.. 


Çocuk istismarını gelin önce kendi ailemizden ve çevremizden engellemeye çalışalım. 
Biraz daha bilinç lütfen.. 

* Okuyan herkese teşekkür ederim.. Efsa...

4 Kasım 2011 Cuma

Bir Kampanyanın Ardından... / Hondular



* Ve ihtiyaçlar yerlerine ulaştı.. Çok mutluyum. 26 çocuğumuzun gülen yüzlerini kazandık... Emeği geçen; bir ricamızla, mailimizle bizleri yalnız bırakmayan değerli dostlarımıza tekrardan çok teşekkür ediyorum.. Umarım aynı güzel yüreklerinizle başlattığımız Van da ki çocuklarımıza oyuncak kampanyasına da katılım sağlarsınız. 





* Bu arada bayramda İstanbul' da olacağından, herkese keyifli, mutlu bayramlar dileyen Efsa..

* Kaynak



2 Kasım 2011 Çarşamba

KAMPANYA / VAN’ A 1 MİLYON OYUNCAK




1Milyon Kalem Ailesi olarak; çocuk gülümsemelerini biraz daha arttırmak için, yepyeni bir kampanya daha başlatıyoruz.. 

"Siz hiç çocuk oyunlarında yıkılan bir ev gördünüz mü hiç?"
Oyunlardaki gibi yıkılmaz evler yapmak, mutlu ve yaratıcı çocuklar yetiştirebilmek için...
Van’daki çocuklarımızı oyuncaklarla sarıyoruz.

Gelin çocuk gülümsemelerinde sizlerin de bir katkısı olsun..
Haydi! 
Top, bebek, lego, araba, yap-boz yollayalım. 
Boya kalemi ya da bir kitapla çocuk gülücüklerine karışalım.

Sizlerin ve bu kampanya sayesinde, güzel sonuçları göreceğiz.. :)


Adres:  
Van Valiliği
  Cumhuriyet Cad. Hükümet Konağı  65100  Şerefiye - Van




* İletişim için: eefsaa@gmail.com , birmilyonkalem@gmail.com a mail atabilirsiniz veya duyuru sayfalarına yorum bırakabilirsiniz. 
Teşekkürler
 Efsa..

28 Ekim 2011 Cuma

Seni Sevmek



Eski bir Türk Filmi sahnesinde bulduğum, "seni" seviyorum..
Düşlerim ağrıyor!
Ben seni dişetlerimdeki iltihap kadar,
şeytan tırnağım, kırık saç uçlarım kadar seviyorum..

Suya girince buruşan ellerim,
sancılı sivilcelerim kadar..
Ödünç verilince gelmeyen kitaplarım,
Açılmayan telefonlarım,
En sevdiğim kıyafetimin izinsiz giyilip, ters çıkarılması kadar seviyorum..

Tüm kötülüklerin içinde iyiliği görebilecek kadar
Tüm çoklarım, varlarım, olmazlarım, hayırlarım kadar..
Beyazlarını giyinip çamura bulanmak kadar..
"Ah" larım, yarım kalmışlıklarım, yaşanmamışlıklarım kadar..
Öznelerim, yüklemlerim, tümcelerim kadar..
Anlatamadığım hislerim, tutkum, onurum kadar..
Ben seni çok seviyordum!!

Ama artık çık git beynimden!
İnan geleceğim sızlıyor!! 

.



* Bir aksilik olmazsa bayramı İstanbul' da geçirecek olan Efsa.

7 Ekim 2011 Cuma

Kırmızı Işığa Benziyor Seni Sevmek...



İçinde çıkmaz sokaklar var sevgilim.
Ve benim o sokaklarda kaybolma isteğim…

İnsanın, birisinin yokluğunda kafası dumanlanıyor.
Öfke ile çaresizlik boğazımı sıkıyor sanki.
Kafam mistik diyarlarda oyalanıyor..
Artık gri küllere inanıyor ve seviyorum.
Düşünebiliyor musun?
İçlerinden birçok şey çıkıyor
İçlerinden prensesler, kuşlar doğuyor…
Bir tek; sen hala yoksun..
İnanma isteğim ise, umutsuzca devam ediyor…
Sen zaten, benim inanılacak en güzel şey olacağımı düşünüyorsun..

Bulsam seni, çekiştirsem kendime doğru?
Aynı yastığı paylaşabilir miyiz?

Günlerim seni düşünmekle geçiyor.
İki lafımdan birisindesin sevgilim.
Düşüncelerimdesin.
Başka kimse umurumda değil,
Kimsenin kabuklarını kırmayla da uğraşmıyorum artık.
Kalkanlarını umursamıyorum.
Kendi halimdeyim.
Beynimdeki mazgallarla, ızgaralarla yaşıyorum.
Bazen kendime bile fazla gelip taşabiliyorum.
Olsun diyorum, bu da geçer.
Geçiyor.
Öyle olmasını istediğim için, diğerlerinin gözünde tek yönlü bir şeritten farkım yok artık.
Benim adıma düşünen ve empatisizlikle kafasında kurup, karar veren insanlardan nefret ediyorum biliyor musun?
Bu aralar çevremde yine böylelerine rastlayınca koptum dış dünyadan..
Onlar var ya, kışları uzun sürenlerden..
Ve beni boğuyorlar artık.
Kimseye gösterecek sabrım kalmadı.

Seni özlüyorum.
Bakışlarının büyüklüğünü hatırıma geliyor.
“Seni çok bekledim. Ama öyle bir buldum ki, tüm bu zamana değdi” deyişin..
Bütün sözlerin..
Tek kulaklık ikimize de yetsin istiyorum.

Kırmızı ışığım.
Senden geçmek istemiyorum.
Gel; beynimi uyar, kalbimi, bedenimi..
Daha nasıl anlatabilirim bilemiyorum!


* Ayın sonuna doğru anne ve babasının hacı olmaya gideceği kız, Efsa...

29 Ağustos 2011 Pazartesi

Uzun Yıllar Önceydi...


Uzun yıllar önceydi..
Hatırlıyordum..

Adıyla başlamıştı her şey..
Ben o zamanlar, onun adındaki bir ses düşmesiydim sadece..
Önceydi işte..
Kelimeler bile kendilerine sahip ararlardı.

Onu uyurken izlerdim.
Gülümsedikçe ilk bahar kokan nefesini dinlerdim..
Nefesinde hissedilen med cezirleri..
Sevişirkenkileri andırıyordu, her bir alıp verişi..

Onu uyurken izlerdim..
Sonra bir gün, bir kelebek kondu nefesime..
Uyudum..
Unuttum..

Zaman geçti..
Kulağımdaki tınıya rağmen uyandırılmak istemeden uzanıyordum..
Sersemleşmişcesine kalktım yattığım yerden.
O ise köşe bucak olmuş, adının eksik parçasını arıyordu.
Beni sadece bu yönde arıyordu..
Anlamıştım bir boşluğu dolduracak biri olduğumu ve hiçbir zaman daha fazlası olamayacağımı.

Onu, beni ararken izledim..
Kendimi onun için çırpınırken hissettim..
O çok uyutulduğu, çok büyütüldüğü için benim masallarıma karnı toktu.
Bu yüzden noktayı koydu kızın masalına.
Aylar geçti..
Masalı yazan kız adamı, en çok kendine anlattı.
Söylenilen sözler, gözlerini her acıttığında..


* En güzel bayramların sizinle olmasını dileyen Efsa.. :)

24 Ağustos 2011 Çarşamba

Mektuplar / Geçmiş Zaman Hikayeleri

"Kutsal olanı köpeklere vermeyin. İncilerinizi domuzların önüne atmayın. Yoksa bunları ayaklarıyla çiğnedikten sonra dönüp sizi parçalayabilirler. " *


Merhaba..
Biliyorsun üzüldüğüm konuları daha önceki maillerimizde bolca konuşmuştuk. Beni önemseyip, tüm çocukça zırvalarıma ve sızlanmalarıma karşı sabır gösterdiğin için teşekkür etmek istiyorum öncelikle sana.. 

Yaşadığım şeyleri az çok biliyorsun. Kırıldığım bir çok nokta var. Birincisi bu kadar yanıtsızlığı hak etmiyordum. Ben bu kadar netken, neden saçma salak sözcük oyunları ile beni oyalamaya çalışıyorlar sanki...

Yaa, bir insanda güzel bir şey yakaladım. Ama sürekli bir erteleme canımı acıttı. Biliyor musun sevgili arkadaşım; gözlerim doluyor, ama bir damla bile akmıyor. 3 aydır hiç akmadı. Kendimi güçlü görmek adına zamanında o kadar çok şey yaptım ve hala yapıyorum ki yetmiyor. Kasıldım kaldım. Bu noktada tek eksiğim sığınma çabalarımmış gibi geliyor.

O insana ödün verişimse, anlamasını istememden kaynaklandı. Belirtmek  istediğim "evet ben kendimle de mutluyum, ama bunu seninle çoğaltmak istiyorum" du.

Anlasın yaptığı hatayı anlasın istedim. Sonra yanına gidiyim dedim. İşi dolayısı ile"ben geleceğim" dedi. "bende seni görmeyi çok istiyorum" derken sesindeki tonun değişmesi hala kulaklarımda.. Gelseydi görmekti ilk amacım. Sonra arınmışlık başladı içimde. Bu adı konulamamış bir şeye bir son vermeliyim diye düşündüm. Beklerken dinginleştim. Ama gelmedi, ben bitirmek için gelmesini bekler olmuştum oysa ki.. Onu bile anlamadı. Onda bile zamanı kendi seçmek istediğini geçtim; "hayatında biri mi var" sorusuna, "yorum yok" dedi. Tekrar sordum, sustu. Cevap verme tenezzülü bile gösteremedi. Üzülüyorum çünkü onunda ne kadar üzüldüğünü gördüm. Bunun için bu kadar mücadele ettim ya zaten. Bitecekse bile güzel bitsin istedim ama artık daha fazla kendime ayıracak hüznüm kalmadı. 

Canım arkadaşım, şu an tek korkum bu kadar sığınma çabaları içindeyken başka bir yanlışa el uzatmak. Çünkü ben sadece sevildiğimi hissettiğim yere giden aç kediler gibiyim.

Dün ilk kez uzun zamandır benimle ilgilenen, benimse sadece yanında kendim olabildiğim, birisine kendimi açtım biliyor musun o öfke ile. Ne var ne yoksa söyledim hissettiklerimi, indirdim zırhlarımı ve "canını yakmak umurumda değil" dedim. İlk kez sözlerimle, birinin canını yakmayı umursamadım. Ona; neden bunları anlattım, neden bu kadar çekinmeden konuştuğumu ise sonradan idrak ettim. Çünkü karsımdaki dinlemeyi biliyordu. O an anladım ki ben hiç dinlenmemişim. Hem canımı yakmasından korkup, hem de güvenli bir limana sokulan gemi gibiyim onun yanında. Ama başkasına aşığım ve vicdan azabı duyuyordum. Aslında bildiği, hissettiği her şeyi söyledim, dinledi, yargılamadı, kızmadı, kırılmadı. Ama sonuçta onunla da üzüleceğimi hissediyorum içten içe. Geleceği düşünmesem, belki de bu kadar canım yanmayacak. Ama insan bir kez sevilme arayışına girdi mi bataklığa düşmüş gibi oluyor. Kendimi böyle iki arada derede sürekli bir vicdan muhasebesi içinde buluyorum. Hayatımda bir kez olsun birisi beni sevsin, sahiplensin, onda o gücü göreyim istiyorum.

Kimim, kimliğim, duruşum ne olmalı, Herkes bir anneden bu yaşadıklarımın yaşanmasını beklemiyor. Birinci önceliğim kızım olmalıymış. Hayır ben böyle düşünmüyorum, Ben daha yeni büyüyorum, kendimi keşfediyorum. Bir daha bu yaşımı yaşamayacağım ki. Tabi ki kızım çok değerli, çok çok önemli ama. Onun için hayatımı ertelersem ben, ben bile olamam ki.
Düştüm, ağlamadan kalkmayı becerdim tabiri caizse. Ama ne yöne gideceğimi bilmiyorum. Herkes aynı, herkes maskelerinin ardına kitlenmiş. Bu mu doğru olan... Ben gibi kalmam mı, yoksa zırhları kuşanıp böyle ezmeli miyim insanları bilemiyorum.
Sana da yazdım fakat birilerini kırmamaya çalışmak, uygun sözcükleri bularak kendimi kasmak yordu beni. Bulduğum yerde kusuyorum içimdekileri. İlgin için teşekkür ederim.

Kendine iyi bak..

~~~~~~


* Ramazan bitsin kendini tango derslerine adayacak olan Efsa...


* Matta 7-6



12 Ağustos 2011 Cuma

Sen Gidiyorsun ve Ben Bir Yazı Yazıyorum Sana Dair..


Boynumdaki nefesinle uyanır gibi oluyorum. Göz kapaklarımı yarı açarak, sana bakıp gülümsüyorum.
"Gidiyor musun, vaktin varsa kahvaltı hazırlayayım" diyorum. Sense
"Gerek yok tatlım, uyu sen, öğlen vakit bulursam yemeği birlikte yeriz" diyorsun.
Gülümsüyor dudaklarım hala. Gözlerimi kapatıyorum ve ufak bir vücut eğimi ile, senin yastığına burnumu dayıyorum. Kokunun verdiği huzurla hala yanımdaymışsın gibi geliyor. Arkandan bakmıyorum. Kokun benimle ya, kalkıp uğurlamıyorum...

Sen gidiyorsun... O ana dair hatırladığım tek ses, kapının kapanış sesi oluyor..

Birisi öldüğünde hani sonları düşünür ya insan. Yoo hayır! Ölümün genç yaşlı demeden gelip aldığını değil. Ya da haksızlık olup olmadığını veya ölümün ona yakışıp yakışmadığı da değil. Anlatmak istediğim; o kişi ile en son neler yaptığınız, en son kelimesi? En son ne giymişti mesela? Yapmayı ertelediği bir şeyler var mıydı ve size bundan bahsetmiş miydi? Son yemeği neydi? Ya son düşüncesi ne oldu? Sorular...

Sen gidiyorsun... Ve ben şu an kapıdan asansöre kadar kaç adım attığını bile merak ediyorum. Anımsıyorum da; ilk tanıştığımız zamanlar, koluna girdiğimde yürüyüşümüzü birbirimize uydurmaya çalışırdık. Senin adımların benim bir buçuk adımım gibiydi. Ve ben yarı koşar halde, hala kolumda kolunu hissedebilmek için çabalardım sana uyum sağlamayı. Başarmıştık değil mi?Aynı adımlarla kaldırımlarda yürümeyi...

Sen gidiyorsun... Ben uyanıyorum... Ufak bir "akşama ne pişirsem" sorusuna hemen "sulu köfte" diye ses veriyor içim. En sevdiğin şekilde yapıyorum sulu köfteyi. Az suyla, biraz patates ve köfteleri çok karabiberli... "Öğlen çıkarız belki" dediğin aklıma geliyor. Olsun diyorum içimden, akşama hazır olur en azından tasası kalmaz.

Sen gidiyorsun ve geri dönmüyorsun...
Keşke diyorum. Keşke bir gün öncesinden yapsaydım şu yemeği... Sen ne çok severdin. Peki sen son ne yedin, yoksa bir çay mıydı boğazından geçen? Belki de suydu. Çok severdin zaten su içmeyi.

Sen gidiyorsun ve ben şu an sonları düşünüyorum... Söylemek istediğim her şeyi söylemişim sana. Sevgimi, özlemimi, kızgınlıklarımı, başarılarındaki övgülerimi...

Son telefon konuşmamız ayın 14 ünde oluyor.
Son gömleğin mavi çizgili,
Son kez öptüğüm yer göğsündü bedeninde. Başım göğsündeydi uykuya dalmadan önce.
Son kez seni güldürdüğüm konu neydi sahi? Dur bakayım, topuğumun kırıldığı ve benim elimde ayakkabının teki ile koridorda kalakalışımdaki şaşkınlığım mı? Birde, salondaki koltuğun yerini değiştirirken verdiğim mücadeleye gülmüştün, taklidimi yaparak... Ne güzel gülerdin. Gözlerinle ve yüreğinle gülerdin...
Son kez koklayışın...
Son kez gözlerim yarı açık sana bakışım...
Son kelimen...
Son... son... son...

Bir son nasıl anlatılır? Bir son nedir? Ölüm bir son mudur?
Ya sensizlik? Açıklaması uzun sürer mi? Ve ben yeterince açıklayabilir miyim sensizliği?
Yatağın sağ tarafına hiç yatamayışımı.
O günkü olayları, şaşkınlıklarımı paylaşamayışımı.
Sulu köftenin ve mantının hayatımda asla bir daha pişirilmeyecek listesine girmesi mi sensizlik?

Biliyor musun aşkım, o günden sonra kirli çamaşırları bile kokladığımı biliyorum. Bir banyoda kaç saat geçirilebilir sence? Birileri beni orada bulana dek kıpırdamayışım. Kapıyı çilingirle açtırmak zorunda kalışları ailenin... Annenin suratına baktığımda, senin gidişinden çok bana acıdığını gördüm biliyor musun... İlk defa bana öyle sıcak ve yavrusuymuşum gibi baktı... Bunun için sonları yaşamamız mı gerekiyordu??? Hayır isyan değil içimdeki. Ölüm hakkındaki düşüncelerimi biliyorsun sen. Ama yaşamındaki sonlarla avutuyorum kendimi... Bilmiyorum... Eşyalarını toplamayı ret ediyorum. Kirli sepetindeki çamaşırları yıkamıyordum elimden zorla almasalar. Onlar kirli değildi ki... Onlar sen kokuyordu. Gömleklerini ütülemek bile ne büyük keyifmiş Tanrım...

Sen gidiyorsun... O günden geriye kalanları düşünüyorum... Kalan... Artık kalanlarla yetiniyorum işte. Sancılı saatler, insanların beni tek başıma bırakmama telaşları... Psikologlarda saatler geçirme... Geçire geçire geçirilen saatler...

Sen gidiyorsun... Senden kalanları veriyorlar bana bir poşetin içine konulmuş. Bak bir kalan daha işte... şaka gibi dimi... Değil... Cep telefonun, paçalarından ceplerine dek kesilmiş kan damlarının olduğu krem pantolonun, bozuk paraların, cüzdanın... Son kez elimi poşete atıyorum... Evimizin anahtarları çıkıyor... Biz bir daha asla bir aile olamayışımızın gerçeğini de peşinden sürükleyerek...

Sen gidiyorsun ama düzeliniyor!! Hayata kazandırılıyorsun. Kalanları dolduracak "şey" ler yaratmayı öğreniyorsun. Artık eşyaların yerini değiştirebilecek gücümün olduğunu keşfettim bak. Meğer nazım hep sanaymış. Arabanın muayenesini bile kendim yaptırdım geçtiğimiz günlerde. Misafir geliyor ve artık senin koltuğuna oturduklarında ani bir refleks ile ayağa fırlamıyorum mesela. Arda ile tayfun uğradı geçenlerde iş yerime, Eskileri konuşup gülümsettiler beni. Eskiler... ve yeniler... Seninle ilgili anılarım bile eskimedi sevgilim. Bazen aynı hikayeyi anlatırken buldum yine kendimi. Alıştılar çevremdekilerde sanırım. Birde yeniden gülümsediğimi gördüklerinde, bende seviniyorum. Güçlü kızsın diyorum hep kendime. Uykularım çok düzenli mesela. İlaç kullanmayı ret ettiğim için uzunca bir müddet bununla boğuşsam da, her şey gün geçtikçe yerine oturuyor...

Sen gidiyorsun... Karnımdaki bebeğim de seninle birlikte gidiyor sanki... Doğmamış çocuğumuza üzülüyorum... Güle güle bebeğim diyorum... Babanla birlikte seni varmışçasına seviyoruz...

Sen gidiyorsun... Ben boşluk doldurmaca oyununa bir son vermeyi zamanla yaşama uyumu öğreniyorum. Seni mutlu edebildiğimi düşünüyorum en azından. İçim rahat sevgilim.
Tek bildiğim seni çok özlüyorum...
Seni seviyorum.
Sen gidiyorsun ve ben bir yazı yazıyorum sana dair...


* Herkesi çok özel anlara şahit olacağı bir Ramazan ve bayram geçirmesi dileği ile.. Yeni bir şeyler yazmadığım için birazcık eskilerden yayımlayayım diye düşünen Efsa..

Görsel

12 Temmuz 2011 Salı

Büyüyoruz Sevgilim...



Büyüyoruz sevgilim..
Sen, henüz yaşanmamış öykülerin İstanbul hecesi oluyorsun benim için.
Ben ise, şu sıralar kaybedilmiş heveslerin son kırıntılarında gizleniyorum.
Nefeslerimizi tutar gibiyiz..
Mum bakışlara sahip gözlerimizle, günden güne eriyoruz..
Sonra an geliyor ritüel sevişmelerin karabasanı basıyor üzerimize..

Büyüyoruz sevgilim..
Sen artık suratımı öpmekten vazgeçip, sıfatıma odaklanıyorsun mesela.
Adınla başlayan sabahlarım, "günaydın"lara yenik düşüyor. 
O anlarda içi kof ağaç kabuklarından oluşmuş insanlığa benziyoruz.
Açıldıkça kırılan kalemlere dönüşüyor yüreklerimiz.
Delen, çevrildikçe kanırtan bencillikleri yutuyoruz öğün başına.

Kendi kibritini elinde tutan melekler gibiyiz sevgilim..
Kanatlarımızın yanmasından korkmadan, yakıyoruz her birini.
Yinede seni seviyorum.
İçine çektiğin her nefes yüzüme karbondioksit çarptırsa da.

Evet, gerçekten açıldıkça kırılan kalemler gibiyiz sevgilim.. 
Basit yada adi olduğumuz için değil, içimizdeki fazla kurşundan dolayı delirir gibi seviyorum seni. 



* 5. yılında da hac çıkmadı diye üzülüp ama hac parasını eve harcayan ama son dakika gölü ile ek kontenjan sayesinde hac çıkan bir ailenin mensubu olan Efsa.. Sevgili kızımızı satışa çıkardık mecburen.. 

4 Temmuz 2011 Pazartesi

Bir Kadının Aldatışı 2. Bölüm



"Öncesi"


İstediğim tek şey özenindi.
Tüm birlikteliğimiz senin yapmacık ve bir görevmiş gibi yaşattıklarından ibaret geliyordu gözüme.
Senin beni gerçekten hissetmeni beklerken;
içimdeki savunma içgüdüsü ile buna ihtiyacım yokmuş gibi davrandım.
Şimdi sakın susmamı bekleme, çünkü senelerce içimdekileri kusmayı bekledim sana.
Sana pişmanlıklarımı anlatmayı isterken hep dinlemeyi reddetti benliğin.
 Belki de duyacaklarından korktun kim bilir.
Sevgisizliğinle bu kadar açıkça yüzleşme cesaretin yoktu.
Hazır değildin duymaya, kendini tartmaya...

Sen konuşmayınca, kendimi dinlemekten usandım.
Usandığımda farklı kaçışlar aradım.
Ama bütün yollar sana çıkmamaya başladı geri dönüş zamanlarında.

İflah olmaz bir duygu arsızı olmaya başlamıştım, doymuyorum.
Senin boşalttığın anlarımı başka kimliklerde, başka resimlerde ve seslerde doldurmaya başladım.
İşte bu noktada hissetmeye başladın belki de bir şeylerin ters gittiğini.
Alışkanlıkla yaptığım yemeklerin bile tadı değişti senin için.
Bu sefer değiştiremeyeceğin hislerin altında ezil istedim!
Çünkü zamanla senin canını acıtmayı istedim.
Acıtamadığımı, değişemeyeceğini anladığımda; ama en çok kendime kızdığımda başladım seni aldatmaya.

Başka bedenlere sen diye sığınmadım ve yaslanmadım asla başkasının göğsüne.
Kimsenin kalp atışlarını duymadım senden başka.
Ama aldatmaksa aldattım işte düşlerimde.
Dokunmadan seviştim bazı bazı.
Senin umursamazlıklarına hüzünle ve öfkeyle seslenirken, onlarla şehvetli tonlarda konuşuyordum.
"Gel" desem geleceklerdi biliyordum
ve "Gel" dediler, gitmedim.
Kirletmeye kıyamayacak kadar çok seviyordun çünkü bedenimi.
Tek sevdiğin olarak gördüğüm bedenime başka dokunuşları yüzeysel tattırmaya kıyamadım.
Nasılsa aldatmıştım ya seni vicdanım daha fazla yükü kabul etmeyecekti belki de.

-Şimdi bana "neden" diye mi soruyorsun?
"neden"...
"Çünkü senelerce sen diye baktığım her yerde yokluğunun izlerini bulmamla başladı ilk kez her şey."



* Mutlu ama güneşte yanıp domatese benzeyen Efsa


Related Posts with Thumbnails

..