Bir Kampanyanın Ardından... / Hondular

* Ve ihtiyaçlar yerlerine ulaştı.. Çok mutluyum. 26 çocuğumuzun gülen yüzlerini kazandık... Emeği geçen; bir ricamızla, mailimizle bizleri yalnız bırakmayan değerli dostlarımıza tekrardan çok teşekkür ediyorum.. Umarım aynı güzel yüreklerinizle başlattığımız Van da ki çocuklarımıza oyuncak kampanyasına da katılım sağlarsınız. 

* Bu arada bayramda İstanbul' da olacağından, herkese keyifli, mutlu bayramlar dileyen Efsa..

* Kaynak

KAMPANYA / VAN’ A 1 MİLYON OYUNCAK

1Milyon Kalem Ailesi olarak; çocuk gülümsemelerini biraz daha arttırmak için, yepyeni bir kampanya daha başlatıyoruz.. 

"Siz hiç çocuk oyunlarında yıkılan bir ev gördünüz mü hiç?"

Oyunlardaki gibi yıkılmaz evler yapmak, mutlu ve yaratıcı çocuklar yetiştirebilmek için...

Van’daki çocuklarımızı oyuncaklarla sarıyoruz.

Gelin çocuk gülümsemelerinde sizlerin de bir katkısı olsun..

Haydi! 

Top, bebek, lego, araba, yap-boz yollayalım. 

Boya kalemi ya da bir kitapla çocuk gülücüklerine karışalım.

Sizlerin ve bu kampanya sayesinde, güzel sonuçları göreceğiz.. :)

Adres:  

Van Valiliği

  Cumhuriyet Cad. Hükümet Konağı  65100  Şerefiye - Van

* İletişim için: eefsaa@gmail.com , birmilyonkalem@gmail.com a mail atabilirsiniz veya duyuru sayfalarına yorum bırakabilirsiniz. 

Teşekkürler

 Efsa..

Seni Sevmek

Eski bir Türk Filmi sahnesinde bulduğum, "seni" seviyorum..

Düşlerim ağrıyor!

Ben seni dişetlerimdeki iltihap kadar,

şeytan tırnağım, kırık saç uçlarım kadar seviyorum..

Suya girince buruşan ellerim,

sancılı sivilcelerim kadar..

Ödünç verilince gelmeyen kitaplarım,

Açılmayan telefonlarım,

En sevdiğim kıyafetimin izinsiz giyilip, ters çıkarılması kadar seviyorum..

Tüm kötülüklerin içinde iyiliği görebilecek kadar

Tüm çoklarım, varlarım, olmazlarım, hayırlarım kadar..

Beyazlarını giyinip çamura bulanmak kadar..

"Ah" larım, yarım kalmışlıklarım, yaşanmamışlıklarım kadar..

Öznelerim, yüklemlerim, tümcelerim kadar..

Anlatamadığım hislerim, tutkum, onurum kadar..

Ben seni çok seviyordum!!

Ama artık çık git beynimden!

İnan geleceğim sızlıyor!! 

.

* Bir aksilik olmazsa bayramı İstanbul' da geçirecek olan Efsa.

* Görsel

Kırmızı Işığa Benziyor Seni Sevmek...

İçinde çıkmaz sokaklar var sevgilim.

Ve benim o sokaklarda kaybolma isteğim…

İnsanın, birisinin yokluğunda kafası dumanlanıyor.

Öfke ile çaresizlik boğazımı sıkıyor sanki.

Kafam mistik diyarlarda oyalanıyor..

Artık gri küllere inanıyor ve seviyorum.

Düşünebiliyor musun?

İçlerinden birçok şey çıkıyor

İçlerinden prensesler, kuşlar doğuyor…

Bir tek; sen hala yoksun..

İnanma isteğim ise, umutsuzca devam ediyor…

Sen zaten, benim inanılacak en güzel şey olacağımı düşünüyorsun..

Bulsam seni, çekiştirsem kendime doğru?

Aynı yastığı paylaşabilir miyiz?

Günlerim seni düşünmekle geçiyor.

İki lafımdan birisindesin sevgilim.

Düşüncelerimdesin.

Başka kimse umurumda değil,

Kimsenin kabuklarını kırmayla da uğraşmıyorum artık.

Kalkanlarını umursamıyorum.

Kendi halimdeyim.

Beynimdeki mazgallarla, ızgaralarla yaşıyorum.

Bazen kendime bile fazla gelip taşabiliyorum.

Olsun diyorum, bu da geçer.

Geçiyor.

Öyle olmasını istediğim için, diğerlerinin gözünde tek yönlü bir şeritten farkım yok artık.

Benim adıma düşünen ve empatisizlikle kafasında kurup, karar veren insanlardan nefret ediyorum biliyor musun?

Bu aralar çevremde yine böylelerine rastlayınca koptum dış dünyadan..

Onlar var ya, kışları uzun sürenlerden..

Ve beni boğuyorlar artık.

Kimseye gösterecek sabrım kalmadı.

Seni özlüyorum.

Bakışlarının büyüklüğünü hatırıma geliyor.

“Seni çok bekledim. Ama öyle bir buldum ki, tüm bu zamana değdi” deyişin..

Bütün sözlerin..

Tek kulaklık ikimize de yetsin istiyorum.

Kırmızı ışığım.

Senden geçmek istemiyorum.

Gel; beynimi uyar, kalbimi, bedenimi..

Daha nasıl anlatabilirim bilemiyorum!

* Ayın sonuna doğru anne ve babasının hacı olmaya gideceği kız, Efsa...

* Görsel 

Uzun Yıllar Önceydi...

Uzun yıllar önceydi..

Hatırlıyordum..

Adıyla başlamıştı her şey..

Ben o zamanlar, onun adındaki bir ses düşmesiydim sadece..

Önceydi işte..

Kelimeler bile kendilerine sahip ararlardı.

Onu uyurken izlerdim.

Gülümsedikçe ilk bahar kokan nefesini dinlerdim..

Nefesinde hissedilen med cezirleri..

Sevişirkenkileri andırıyordu, her bir alıp verişi..

Onu uyurken izlerdim..

Sonra bir gün, bir kelebek kondu nefesime..

Uyudum..

Unuttum..

Zaman geçti..

Kulağımdaki tınıya rağmen uyandırılmak istemeden uzanıyordum..

Sersemleşmişcesine kalktım yattığım yerden.

O ise köşe bucak olmuş, adının eksik parçasını arıyordu.

Beni sadece bu yönde arıyordu..

Anlamıştım bir boşluğu dolduracak biri olduğumu ve hiçbir zaman daha fazlası olamayacağımı.

Onu, beni ararken izledim..

Kendimi onun için çırpınırken hissettim..

O çok uyutulduğu, çok büyütüldüğü için benim masallarıma karnı toktu.

Bu yüzden noktayı koydu kızın masalına.

Aylar geçti..

Masalı yazan kız adamı, en çok kendine anlattı.

Söylenilen sözler, gözlerini her acıttığında..

* En güzel bayramların sizinle olmasını dileyen Efsa.. :)

* Görsel

Mektuplar / Geçmiş Zaman Hikayeleri

^"Kutsal olanı köpeklere vermeyin. İncilerinizi domuzların önüne atmayın. Yoksa bunları ayaklarıyla çiğnedikten sonra dönüp sizi parçalayabilirler. " *

Merhaba..

Biliyorsun üzüldüğüm konuları daha önceki maillerimizde bolca konuşmuştuk. Beni önemseyip, tüm çocukça zırvalarıma ve sızlanmalarıma karşı sabır gösterdiğin için teşekkür etmek istiyorum öncelikle sana.. 

Yaşadığım şeyleri az çok biliyorsun. Kırıldığım bir çok nokta var. Birincisi bu kadar yanıtsızlığı hak etmiyordum. Ben bu kadar netken, neden saçma salak sözcük oyunları ile beni oyalamaya çalışıyorlar sanki...

Yaa, bir insanda güzel bir şey yakaladım. Ama sürekli bir erteleme canımı acıttı. Biliyor musun sevgili arkadaşım; gözlerim doluyor, ama bir damla bile akmıyor. 3 aydır hiç akmadı. Kendimi güçlü görmek adına zamanında o kadar çok şey yaptım ve hala yapıyorum ki yetmiyor. Kasıldım kaldım. Bu noktada tek eksiğim sığınma çabalarımmış gibi geliyor.

O insana ödün verişimse, anlamasını istememden kaynaklandı. Belirtmek  istediğim "evet ben kendimle de mutluyum, ama bunu seninle çoğaltmak istiyorum" du.

Anlasın yaptığı hatayı anlasın istedim. Sonra yanına gidiyim dedim. İşi dolayısı ile"ben geleceğim" dedi. "bende seni görmeyi çok istiyorum" derken sesindeki tonun değişmesi hala kulaklarımda.. Gelseydi görmekti ilk amacım. Sonra arınmışlık başladı içimde. Bu adı konulamamış bir şeye bir son vermeliyim diye düşündüm. Beklerken dinginleştim. Ama gelmedi, ben bitirmek için gelmesini bekler olmuştum oysa ki.. Onu bile anlamadı. Onda bile zamanı kendi seçmek istediğini geçtim; "hayatında biri mi var" sorusuna, "yorum yok" dedi. Tekrar sordum, sustu. Cevap verme tenezzülü bile gösteremedi. Üzülüyorum çünkü onunda ne kadar üzüldüğünü gördüm. Bunun için bu kadar mücadele ettim ya zaten. Bitecekse bile güzel bitsin istedim ama artık daha fazla kendime ayıracak hüznüm kalmadı. 

Canım arkadaşım, şu an tek korkum bu kadar sığınma çabaları içindeyken başka bir yanlışa el uzatmak. Çünkü ben sadece sevildiğimi hissettiğim yere giden aç kediler gibiyim.

Dün ilk kez uzun zamandır benimle ilgilenen, benimse sadece yanında kendim olabildiğim, birisine kendimi açtım biliyor musun o öfke ile. Ne var ne yoksa söyledim hissettiklerimi, indirdim zırhlarımı ve "canını yakmak umurumda değil" dedim. İlk kez sözlerimle, birinin canını yakmayı umursamadım. Ona; neden bunları anlattım, neden bu kadar çekinmeden konuştuğumu ise sonradan idrak ettim. Çünkü karsımdaki dinlemeyi biliyordu. O an anladım ki ben hiç dinlenmemişim. Hem canımı yakmasından korkup, hem de güvenli bir limana sokulan gemi gibiyim onun yanında. Ama başkasına aşığım ve vicdan azabı duyuyordum. Aslında bildiği, hissettiği her şeyi söyledim, dinledi, yargılamadı, kızmadı, kırılmadı. Ama sonuçta onunla da üzüleceğimi hissediyorum içten içe. Geleceği düşünmesem, belki de bu kadar canım yanmayacak. Ama insan bir kez sevilme arayışına girdi mi bataklığa düşmüş gibi oluyor. Kendimi böyle iki arada derede sürekli bir vicdan muhasebesi içinde buluyorum. Hayatımda bir kez olsun birisi beni sevsin, sahiplensin, onda o gücü göreyim istiyorum.

Kimim, kimliğim, duruşum ne olmalı, Herkes bir anneden bu yaşadıklarımın yaşanmasını beklemiyor. Birinci önceliğim kızım olmalıymış. Hayır ben böyle düşünmüyorum, Ben daha yeni büyüyorum, kendimi keşfediyorum. Bir daha bu yaşımı yaşamayacağım ki. Tabi ki kızım çok değerli, çok çok önemli ama. Onun için hayatımı ertelersem ben, ben bile olamam ki.

Düştüm, ağlamadan kalkmayı becerdim tabiri caizse. Ama ne yöne gideceğimi bilmiyorum. Herkes aynı, herkes maskelerinin ardına kitlenmiş. Bu mu doğru olan... Ben gibi kalmam mı, yoksa zırhları kuşanıp böyle ezmeli miyim insanları bilemiyorum.

Sana da yazdım fakat birilerini kırmamaya çalışmak, uygun sözcükleri bularak kendimi kasmak yordu beni. Bulduğum yerde kusuyorum içimdekileri. İlgin için teşekkür ederim.

Kendine iyi bak..

~~~~~~

* Ramazan bitsin kendini tango derslerine adayacak olan Efsa...

* Matta 7-6

* Görsel

Sen Gidiyorsun ve Ben Bir Yazı Yazıyorum Sana Dair..

Boynumdaki nefesinle uyanır gibi oluyorum. Göz kapaklarımı yarı açarak, sana bakıp gülümsüyorum.
- "Gidiyor musun, vaktin varsa kahvaltı hazırlayayım" diyorum. Sense
- "Gerek yok tatlım, uyu sen, öğlen vakit bulursam yemeği birlikte yeriz" diyorsun.
Gülümsüyor dudaklarım hala. Gözlerimi kapatıyorum ve ufak bir vücut eğimi ile, senin yastığına burnumu dayıyorum. Kokunun verdiği huzurla hala yanımdaymışsın gibi geliyor. Arkandan bakmıyorum. Kokun benimle ya, kalkıp uğurlamıyorum...

Sen gidiyorsun... O ana dair hatırladığım tek ses, kapının kapanış sesi oluyor..

Birisi öldüğünde hani sonları düşünür ya insan. Yoo hayır! Ölümün genç yaşlı demeden gelip aldığını değil. Ya da haksızlık olup olmadığını veya ölümün ona yakışıp yakışmadığı da değil. Anlatmak istediğim; o kişi ile en son neler yaptığınız, en son kelimesi? En son ne giymişti mesela? Yapmayı ertelediği bir şeyler var mıydı ve size bundan bahsetmiş miydi? Son yemeği neydi? Ya son düşüncesi ne oldu? Sorular...

Sen gidiyorsun... Ve ben şu an kapıdan asansöre kadar kaç adım attığını bile merak ediyorum. Anımsıyorum da; ilk tanıştığımız zamanlar, koluna girdiğimde yürüyüşümüzü birbirimize uydurmaya çalışırdık. Senin adımların benim bir buçuk adımım gibiydi. Ve ben yarı koşar halde, hala kolumda kolunu hissedebilmek için çabalardım sana uyum sağlamayı. Başarmıştık değil mi?Aynı adımlarla kaldırımlarda yürümeyi...

Sen gidiyorsun... Ben uyanıyorum... Ufak bir "akşama ne pişirsem" sorusuna hemen "sulu köfte" diye ses veriyor içim. En sevdiğin şekilde yapıyorum sulu köfteyi. Az suyla, biraz patates ve köfteleri çok karabiberli... "Öğlen çıkarız belki" dediğin aklıma geliyor. Olsun diyorum içimden, akşama hazır olur en azından tasası kalmaz.

Sen gidiyorsun ve geri dönmüyorsun...
Keşke diyorum. Keşke bir gün öncesinden yapsaydım şu yemeği... Sen ne çok severdin. Peki sen son ne yedin, yoksa bir çay mıydı boğazından geçen? Belki de suydu. Çok severdin zaten su içmeyi.

Sen gidiyorsun ve ben şu an sonları düşünüyorum... Söylemek istediğim her şeyi söylemişim sana. Sevgimi, özlemimi, kızgınlıklarımı, başarılarındaki övgülerimi...

Son telefon konuşmamız ayın 14 ünde oluyor.
Son gömleğin mavi çizgili,
Son kez öptüğüm yer göğsündü bedeninde. Başım göğsündeydi uykuya dalmadan önce.
Son kez seni güldürdüğüm konu neydi sahi? Dur bakayım, topuğumun kırıldığı ve benim elimde ayakkabının teki ile koridorda kalakalışımdaki şaşkınlığım mı? Birde, salondaki koltuğun yerini değiştirirken verdiğim mücadeleye gülmüştün, taklidimi yaparak... Ne güzel gülerdin. Gözlerinle ve yüreğinle gülerdin...
Son kez koklayışın...
Son kez gözlerim yarı açık sana bakışım...
Son kelimen...
Son... son... son...

Bir son nasıl anlatılır? Bir son nedir? Ölüm bir son mudur?
Ya sensizlik? Açıklaması uzun sürer mi? Ve ben yeterince açıklayabilir miyim sensizliği?
Yatağın sağ tarafına hiç yatamayışımı.
O günkü olayları, şaşkınlıklarımı paylaşamayışımı.
Sulu köftenin ve mantının hayatımda asla bir daha pişirilmeyecek listesine girmesi mi sensizlik?

Biliyor musun aşkım, o günden sonra kirli çamaşırları bile kokladığımı biliyorum. Bir banyoda kaç saat geçirilebilir sence? Birileri beni orada bulana dek kıpırdamayışım. Kapıyı çilingirle açtırmak zorunda kalışları ailenin... Annenin suratına baktığımda, senin gidişinden çok bana acıdığını gördüm biliyor musun... İlk defa bana öyle sıcak ve yavrusuymuşum gibi baktı... Bunun için sonları yaşamamız mı gerekiyordu??? Hayır isyan değil içimdeki. Ölüm hakkındaki düşüncelerimi biliyorsun sen. Ama yaşamındaki sonlarla avutuyorum kendimi... Bilmiyorum... Eşyalarını toplamayı ret ediyorum. Kirli sepetindeki çamaşırları yıkamıyordum elimden zorla almasalar. Onlar kirli değildi ki... Onlar sen kokuyordu. Gömleklerini ütülemek bile ne büyük keyifmiş Tanrım...

Sen gidiyorsun... O günden geriye kalanları düşünüyorum... Kalan... Artık kalanlarla yetiniyorum işte. Sancılı saatler, insanların beni tek başıma bırakmama telaşları... Psikologlarda saatler geçirme... Geçire geçire geçirilen saatler...

Sen gidiyorsun... Senden kalanları veriyorlar bana bir poşetin içine konulmuş. Bak bir kalan daha işte... şaka gibi dimi... Değil... Cep telefonun, paçalarından ceplerine dek kesilmiş kan damlarının olduğu krem pantolonun, bozuk paraların, cüzdanın... Son kez elimi poşete atıyorum... Evimizin anahtarları çıkıyor... Biz bir daha asla bir aile olamayışımızın gerçeğini de peşinden sürükleyerek...

Sen gidiyorsun ama düzeliniyor!! Hayata kazandırılıyorsun. Kalanları dolduracak "şey" ler yaratmayı öğreniyorsun. Artık eşyaların yerini değiştirebilecek gücümün olduğunu keşfettim bak. Meğer nazım hep sanaymış. Arabanın muayenesini bile kendim yaptırdım geçtiğimiz günlerde. Misafir geliyor ve artık senin koltuğuna oturduklarında ani bir refleks ile ayağa fırlamıyorum mesela. Arda ile tayfun uğradı geçenlerde iş yerime, Eskileri konuşup gülümsettiler beni. Eskiler... ve yeniler... Seninle ilgili anılarım bile eskimedi sevgilim. Bazen aynı hikayeyi anlatırken buldum yine kendimi. Alıştılar çevremdekilerde sanırım. Birde yeniden gülümsediğimi gördüklerinde, bende seviniyorum. Güçlü kızsın diyorum hep kendime. Uykularım çok düzenli mesela. İlaç kullanmayı ret ettiğim için uzunca bir müddet bununla boğuşsam da, her şey gün geçtikçe yerine oturuyor...

Sen gidiyorsun... Karnımdaki bebeğim de seninle birlikte gidiyor sanki... Doğmamış çocuğumuza üzülüyorum... Güle güle bebeğim diyorum... Babanla birlikte seni varmışçasına seviyoruz...

Sen gidiyorsun... Ben boşluk doldurmaca oyununa bir son vermeyi zamanla yaşama uyumu öğreniyorum. Seni mutlu edebildiğimi düşünüyorum en azından. İçim rahat sevgilim.
Tek bildiğim seni çok özlüyorum...
Seni seviyorum.
Sen gidiyorsun ve ben bir yazı yazıyorum sana dair...


* Herkesi çok özel anlara şahit olacağı bir Ramazan ve bayram geçirmesi dileği ile.. Yeni bir şeyler yazmadığım için birazcık eskilerden yayımlayayım diye düşünen Efsa..

Görsel