Sen Gidiyorsun ve Ben Bir Yazı Yazıyorum Sana Dair..

Boynumdaki nefesinle uyanır gibi oluyorum. Göz kapaklarımı yarı açarak, sana bakıp gülümsüyorum.
- "Gidiyor musun, vaktin varsa kahvaltı hazırlayayım" diyorum. Sense
- "Gerek yok tatlım, uyu sen, öğlen vakit bulursam yemeği birlikte yeriz" diyorsun.
Gülümsüyor dudaklarım hala. Gözlerimi kapatıyorum ve ufak bir vücut eğimi ile, senin yastığına burnumu dayıyorum. Kokunun verdiği huzurla hala yanımdaymışsın gibi geliyor. Arkandan bakmıyorum. Kokun benimle ya, kalkıp uğurlamıyorum...

Sen gidiyorsun... O ana dair hatırladığım tek ses, kapının kapanış sesi oluyor..

Birisi öldüğünde hani sonları düşünür ya insan. Yoo hayır! Ölümün genç yaşlı demeden gelip aldığını değil. Ya da haksızlık olup olmadığını veya ölümün ona yakışıp yakışmadığı da değil. Anlatmak istediğim; o kişi ile en son neler yaptığınız, en son kelimesi? En son ne giymişti mesela? Yapmayı ertelediği bir şeyler var mıydı ve size bundan bahsetmiş miydi? Son yemeği neydi? Ya son düşüncesi ne oldu? Sorular...

Sen gidiyorsun... Ve ben şu an kapıdan asansöre kadar kaç adım attığını bile merak ediyorum. Anımsıyorum da; ilk tanıştığımız zamanlar, koluna girdiğimde yürüyüşümüzü birbirimize uydurmaya çalışırdık. Senin adımların benim bir buçuk adımım gibiydi. Ve ben yarı koşar halde, hala kolumda kolunu hissedebilmek için çabalardım sana uyum sağlamayı. Başarmıştık değil mi?Aynı adımlarla kaldırımlarda yürümeyi...

Sen gidiyorsun... Ben uyanıyorum... Ufak bir "akşama ne pişirsem" sorusuna hemen "sulu köfte" diye ses veriyor içim. En sevdiğin şekilde yapıyorum sulu köfteyi. Az suyla, biraz patates ve köfteleri çok karabiberli... "Öğlen çıkarız belki" dediğin aklıma geliyor. Olsun diyorum içimden, akşama hazır olur en azından tasası kalmaz.

Sen gidiyorsun ve geri dönmüyorsun...
Keşke diyorum. Keşke bir gün öncesinden yapsaydım şu yemeği... Sen ne çok severdin. Peki sen son ne yedin, yoksa bir çay mıydı boğazından geçen? Belki de suydu. Çok severdin zaten su içmeyi.

Sen gidiyorsun ve ben şu an sonları düşünüyorum... Söylemek istediğim her şeyi söylemişim sana. Sevgimi, özlemimi, kızgınlıklarımı, başarılarındaki övgülerimi...

Son telefon konuşmamız ayın 14 ünde oluyor.
Son gömleğin mavi çizgili,
Son kez öptüğüm yer göğsündü bedeninde. Başım göğsündeydi uykuya dalmadan önce.
Son kez seni güldürdüğüm konu neydi sahi? Dur bakayım, topuğumun kırıldığı ve benim elimde ayakkabının teki ile koridorda kalakalışımdaki şaşkınlığım mı? Birde, salondaki koltuğun yerini değiştirirken verdiğim mücadeleye gülmüştün, taklidimi yaparak... Ne güzel gülerdin. Gözlerinle ve yüreğinle gülerdin...
Son kez koklayışın...
Son kez gözlerim yarı açık sana bakışım...
Son kelimen...
Son... son... son...

Bir son nasıl anlatılır? Bir son nedir? Ölüm bir son mudur?
Ya sensizlik? Açıklaması uzun sürer mi? Ve ben yeterince açıklayabilir miyim sensizliği?
Yatağın sağ tarafına hiç yatamayışımı.
O günkü olayları, şaşkınlıklarımı paylaşamayışımı.
Sulu köftenin ve mantının hayatımda asla bir daha pişirilmeyecek listesine girmesi mi sensizlik?

Biliyor musun aşkım, o günden sonra kirli çamaşırları bile kokladığımı biliyorum. Bir banyoda kaç saat geçirilebilir sence? Birileri beni orada bulana dek kıpırdamayışım. Kapıyı çilingirle açtırmak zorunda kalışları ailenin... Annenin suratına baktığımda, senin gidişinden çok bana acıdığını gördüm biliyor musun... İlk defa bana öyle sıcak ve yavrusuymuşum gibi baktı... Bunun için sonları yaşamamız mı gerekiyordu??? Hayır isyan değil içimdeki. Ölüm hakkındaki düşüncelerimi biliyorsun sen. Ama yaşamındaki sonlarla avutuyorum kendimi... Bilmiyorum... Eşyalarını toplamayı ret ediyorum. Kirli sepetindeki çamaşırları yıkamıyordum elimden zorla almasalar. Onlar kirli değildi ki... Onlar sen kokuyordu. Gömleklerini ütülemek bile ne büyük keyifmiş Tanrım...

Sen gidiyorsun... O günden geriye kalanları düşünüyorum... Kalan... Artık kalanlarla yetiniyorum işte. Sancılı saatler, insanların beni tek başıma bırakmama telaşları... Psikologlarda saatler geçirme... Geçire geçire geçirilen saatler...

Sen gidiyorsun... Senden kalanları veriyorlar bana bir poşetin içine konulmuş. Bak bir kalan daha işte... şaka gibi dimi... Değil... Cep telefonun, paçalarından ceplerine dek kesilmiş kan damlarının olduğu krem pantolonun, bozuk paraların, cüzdanın... Son kez elimi poşete atıyorum... Evimizin anahtarları çıkıyor... Biz bir daha asla bir aile olamayışımızın gerçeğini de peşinden sürükleyerek...

Sen gidiyorsun ama düzeliniyor!! Hayata kazandırılıyorsun. Kalanları dolduracak "şey" ler yaratmayı öğreniyorsun. Artık eşyaların yerini değiştirebilecek gücümün olduğunu keşfettim bak. Meğer nazım hep sanaymış. Arabanın muayenesini bile kendim yaptırdım geçtiğimiz günlerde. Misafir geliyor ve artık senin koltuğuna oturduklarında ani bir refleks ile ayağa fırlamıyorum mesela. Arda ile tayfun uğradı geçenlerde iş yerime, Eskileri konuşup gülümsettiler beni. Eskiler... ve yeniler... Seninle ilgili anılarım bile eskimedi sevgilim. Bazen aynı hikayeyi anlatırken buldum yine kendimi. Alıştılar çevremdekilerde sanırım. Birde yeniden gülümsediğimi gördüklerinde, bende seviniyorum. Güçlü kızsın diyorum hep kendime. Uykularım çok düzenli mesela. İlaç kullanmayı ret ettiğim için uzunca bir müddet bununla boğuşsam da, her şey gün geçtikçe yerine oturuyor...

Sen gidiyorsun... Karnımdaki bebeğim de seninle birlikte gidiyor sanki... Doğmamış çocuğumuza üzülüyorum... Güle güle bebeğim diyorum... Babanla birlikte seni varmışçasına seviyoruz...

Sen gidiyorsun... Ben boşluk doldurmaca oyununa bir son vermeyi zamanla yaşama uyumu öğreniyorum. Seni mutlu edebildiğimi düşünüyorum en azından. İçim rahat sevgilim.
Tek bildiğim seni çok özlüyorum...
Seni seviyorum.
Sen gidiyorsun ve ben bir yazı yazıyorum sana dair...


* Herkesi çok özel anlara şahit olacağı bir Ramazan ve bayram geçirmesi dileği ile.. Yeni bir şeyler yazmadığım için birazcık eskilerden yayımlayayım diye düşünen Efsa..

Görsel

Bir Kadının Aldatışı 2. Bölüm

"Öncesi"


İstediğim tek şey özenindi.

Tüm birlikteliğimiz senin yapmacık ve bir görevmiş gibi yaşattıklarından ibaret geliyordu gözüme.

Senin beni gerçekten hissetmeni beklerken;

içimdeki savunma içgüdüsü ile buna ihtiyacım yokmuş gibi davrandım.

Şimdi sakın susmamı bekleme, çünkü senelerce içimdekileri kusmayı bekledim sana.

Sana pişmanlıklarımı anlatmayı isterken hep dinlemeyi reddetti benliğin.

 Belki de duyacaklarından korktun kim bilir.

Sevgisizliğinle bu kadar açıkça yüzleşme cesaretin yoktu.

Hazır değildin duymaya, kendini tartmaya...

Sen konuşmayınca, kendimi dinlemekten usandım.

Usandığımda farklı kaçışlar aradım.

Ama bütün yollar sana çıkmamaya başladı geri dönüş zamanlarında.

İflah olmaz bir duygu arsızı olmaya başlamıştım, doymuyorum.

Senin boşalttığın anlarımı başka kimliklerde, başka resimlerde ve seslerde doldurmaya başladım.

İşte bu noktada hissetmeye başladın belki de bir şeylerin ters gittiğini.

Alışkanlıkla yaptığım yemeklerin bile tadı değişti senin için.

Bu sefer değiştiremeyeceğin hislerin altında ezil istedim!

Çünkü zamanla senin canını acıtmayı istedim.

Acıtamadığımı, değişemeyeceğini anladığımda; ama en çok kendime kızdığımda başladım seni aldatmaya.

Başka bedenlere sen diye sığınmadım ve yaslanmadım asla başkasının göğsüne.

Kimsenin kalp atışlarını duymadım senden başka.

Ama aldatmaksa aldattım işte düşlerimde.

Dokunmadan seviştim bazı bazı.

Senin umursamazlıklarına hüzünle ve öfkeyle seslenirken, onlarla şehvetli tonlarda konuşuyordum.

"Gel" desem geleceklerdi biliyordum

ve "Gel" dediler, gitmedim.

Kirletmeye kıyamayacak kadar çok seviyordun çünkü bedenimi.

Tek sevdiğin olarak gördüğüm bedenime başka dokunuşları yüzeysel tattırmaya kıyamadım.

Nasılsa aldatmıştım ya seni vicdanım daha fazla yükü kabul etmeyecekti belki de.

-Şimdi bana "neden" diye mi soruyorsun?

"neden"...

"Çünkü senelerce sen diye baktığım her yerde yokluğunun izlerini bulmamla başladı ilk kez her şey."

* Mutlu ama güneşte yanıp domatese benzeyen Efsa

* Görsel

Bir Kadının Aldatışı

Adam kısık sesiyle sadece -“neden ?” diyebildi

Ve kadın derecesi hiç düşmeyen bir tonla, tüm can acımışlığının verdiği oranda anlatmaya başladı.

"Her şey ilk kez yalnızlığımı duyumsadığımda başladı...

Seninle konuşmak istediklerim, sana söylemek istediklerim, hep boğazımda bir yarım kalmışlıkla tıkandı.

Biliyordum dinlesen anlayacaktın, anlatsam kurtulacaktım, ama dinlemeyi hep ret ettin.

Sana anlatacaklarım hep sıradan göründü gözüne.

Bilmiyorsun!

"Karşındakinin susması dışında, birine kendini anlatmanın zorluğunu."

Yoktum gözünde, değersizdim senin için, öyle hissettiriyordun bana...

Bir bedende takılı kalmıştın sen, yokluğumu sadece bir yönde arıyordun.

Senelerce sığınmak istediğim yanlarım çoğaldı yanında. Kapanmayan bir boşluk vardı içimde.

Çevremdekilerin farklı duygularıyla besleniyordum artık. 

Adı bazen tutku oluyordu, bazen şımartılmak, bazense şefkat...

Bölük pörçük duygularla yaşamayı seviyordum.

Bilirdin bendeki bu halleri. Ama hiçbir şey demezdin.

Susardın.

Bu suskunluk anları; benim başkalarının sevgisine, ilgisine duyumsadığım hisleri bin kat artırıyordu. Anlamadın...

Ben konuştukça, sen karşılıksızdın ve susmaya devam ettin.

Önceden suskunluklarımız bile anlamlı gelirdi.

Sonraki yıllarda ise sadece öfke hissettirdi bana."

(Devam edecek...)

* Beta mikrobum belirli bir seyir tutturdu. Beraberce yüksek değerlerle yaşamayı öğrendik. Tam hadi onu geçtim derken, kronik sol bileğimin şişmesi nedeni ile Dr dans yasağı verdi. Bakalım sonunda neler çıkacak. 

Bu arada yazı, benim ilk acemilik zamanlarımdan yeniden döngü olsun istedim. Hepinize sevgiler. :)

* Görsel

Bir Çınarın Ardından...

İnsan ne kadar hazırlıklı olsa da, ilk duyulan şokun ardından her saniye daha da fazlalaşıyor o ölüm acısı.

Bugün anneannemi kaybettik.

Hani bazılarımızın hayatlarında güçlü kadın imajı olur ya; gerek anneannemin annesi, gerekse anneannem şu dik duruşlu ve kendi parasını kendi kazanan kadınlardı. Ufak bir ilin ufak bir ilçesinde doğmuştu. Annesinin savaştan sonra evlendiği kocasına ve onun okula gitmesini engellemek için söylediği "okula gönderip orospu mu yapacaksın kızını" tarzı sözlerine karşı durarak, köy enstitüsüne gitmiş, burada dedemle tanışmış ve ikisi de nişanlı olmalarına rağmen onlardan ayrılıp kavuşmuşlardı.

Şöyle bir düşündüğümde onunla ilgili ilk aklıma gelenler:

* Doğduğum ilin ilk öğretmenlerinden biri olduğunu..

* Hatta öyle nam salmıştı ki, aile adı yada lakabımızla anılmayıp, ben .... öğretmenin torunuyum dememin yeterliliğini..

* Yatağa düşmesine 1 ay kala bulmaca çözmesini..

* Hacı hoca takımına inanmayıp, hacca gittikten sonra 65 yaşında Kuran-ı Kerim ve sureleri öğrenmesini..

* Her zaman dik, inat ve sağlam duruşlu bir kadın olduğunu..

* Torununun torunlarını gördüğünü..

* ve 1926 doğumlu olup, Atatürkü gördüğünü..

* Geceleri rüyalarını unutmamak için başucunda kağıt, kalem bulundurduğunu..

* Her gün temizlik yaptığını..

* Babamla birbirlerine sürekli çattıklarını..

* Çok küfürlü ve edepsiz şakalar, el kol hareketleri yaptığını.. ve bizim kıkırdayıp, yüzümüz kızararak yanından kaçıştığımızı..

* Her ziyaretimizde "fiil nedir, sıfat nedir, çarpım tablosunu" 8 yaşımızdan beri bunları ezbere bildiğimiz fakat her halükarda sorular soran olduğunu.. 

* Hamileliğimde ya bende ikiz doğurursam diye korktuğumu..

* Dedem öldüğünde tüm çocuklarına burma bilezikler dağıttığını..

* Dedemle severek evlenmelerine rağmen sonraki süreçte hep lanet herif diye anımsadığını..

* Balayı zamanında yaptığı yemeği sokağa döken dedeme bir tane yapıştırdığını..

* Disiplin ve görev bilincini anneme nasıl aşıladığını, bana gösteren bir insandı..

Dün üst üste birkaç kötü haber aldım. Hem sağlık , hemde işimle ilgili sorunların üzerine bugün bunu duymak şok yaşattı diyebilirim. Şu an gözümde ne iş, ne de kızımın ve benim sağlık sorunlarımız var.

Kendisi 1 yıldır rahatsızdı, tuvaletini tutmakta zorlanıyor, aklı gidip geliyordu. 5 aydır ise sürekli yatıyordu. 1 aydır konuşamıyordu. 5 gündür gözlerini açamıyordu. Beklemediğimiz bir ölüm değildi. ama yine de şoka girebiliyor insan. Her an, her saniye acısı katlanıyormuş gibi. Hiçbir şey düşünmeden durup, anlamsızca ekrana bakıyorum sabahtan beri. Bu kadar yakın olmamıza rağmen, hazırlıklı bir ölüm olmasına rağmen yine de bu derece etkileneceğimi düşünmemiştim.

Üzgünüm.

Tek söylenebilecek şey Allah' ın rahmetinin üzerinde olması ve nur içinde yatması temennisi...

* Biraz durgun, biraz yorgun, telefonda babasının ağlayan sesine üzülen Efsa...

* Görsel

Mektuplar / Meleğime

Ben; bir gün, bir meleğin annesi oldum…

Sonra yavrum melek oldu…

Bir gün benden gitti.

Ummadığımız bir anda yaşamayı seçen bebeğim, o an ölmeyi seçti.

Daha erken, benim başıma gelmez dediğimiz şeyler vardır ya hayatta. Hayat günlük meşgalesiyle oyalarken, “ce eee” kıvamında bir süprizle bambaşka bir boyuta geçirir bizleri. Aklınıza gelmeyen başınıza gelir! Bebeğiniz sizden, yaşamdan erken ayrılmıştır.

İçiniz yanar…

Çünkü artık siz onun büyüdüğünü, okula gittiğini, karne alışını göremeyecek; bisiklet sıyrıklarını temizleyemeyeceksinizdir. “O kirli ayakkabılarla basma yere, yeni temizledim” şeklinde yüksek bir ses çıkmayacaktır artık boğazınızdan. Kokusunu duyamayacak, en sevdiği yemekleri bilemeyeceksinizdir. İlk sevgilisi, ilk işi olmayacaktır hiç.

Tarihler hep o günü gösterecektir sizin için. Her rengin hüzün barındıran bir tonu olur ya, bu tarih de öyledir takvimler arasında. Bütün günler beyaza, maviye boyansa da; bir tanesi siyah kalır.

Bir gün canınızı feda edebileceğiniz bir insan çıkmıştır karşınıza. Ama o, bir gün ölür. Etrafınızdaki herkes sabır ve dayanma gücü diler size. Herkes bilip bilmeden, bir şeyler söyler. Kendilerince teselli ederler, sanki bunlar yetecekmiş gibi. Suratlarına baktığınızda ise acılı bakışlarla dolu bir sürü gözle karşılaşırsınız. Bazen bu “geçer” diye ahkam kesenlere “hıh” dercesine gülersiniz içinizden… “acımı nereden bileceksin ki” diye düşünürken, gözlerinizin her daim yanmasına engel olmaya çalışırsınız. Yolunuzun üzerindeki parklardan köşe bucak kaçtığınız anları hatırlarsınız. Bu acı zamanla hafifler mi bilemezsiniz. “Allah insanlara kaldıramayacağından fazla dert vermez” derler. Ama bunca anne olmayı hak etmeyen kadının arasında “neden ben?” diye de düşünmeden edemezsiniz. İsyan etmek değil de; bir sürü keşkeniz olur, yaşamadığınız anlarınıza.

Benim bir gün bebeğim öldü…

Ben ise nasıl geçtiğini yaşayana soralım tadında günler geçirdim. Hani şu “geçire geçire geçirilen zamanlar” dediklerimden…

Şimdi bebeğimin ölümünün üzerinden 3 koskoca yıl, 6 bayram geçti…

Bayramlık alamadan ve her fırsatta yokluğunun sancıları ile geçirdiğim doğum günleri…

Evet, başardık! Hayata yeniden uyum sağladık babanla. Ama geceleri terden sırılsıklam, göğsümün sızladığı anlarda sanki acıkmışsın da emzirmem gerekiyormuş gibi bir hisle uyandığım oluyor. Arada karnımda tekme atışlarını duyuyor gibiyim… Bir bebek kokusu duysam sanki varmışsın, “bak ölmedi işte” ler gibi…

Günlerin çabukluğu kadar kolay geçmiyor acılar, ama sabrediyorum. Belki diyorum belki bir gün senin gibi güzel ve evimizin içini mucizelerle donatan bir bebeğimiz daha olur.

Benim bir gün bebeğim öldü…

Ve ben onun ardından üzüldüğümü, ağladığımı, acı çektiğimi hisseder diye güçlü durmaya ve hayatımı devam ettirmeye karar verdim…

Ben; bir gün, bir meleğin annesi oldum…

Sonra yavrum melek oldu…

 
* Hayırlı Ramazanlar ve herkes için güzel günler dileyen Efsa...
 
* Görsel

Masallarda Bile Yerim Yoktu Benim.

O zamanlarda yaşasaydım, yerim olur muydu Lafonten masallarında?

Gerçi "sana baktıkça başkasını göremeyen"

tek gözlü canavar olurdu benden, olsa olsa...

Senin masalının geç gelen prensesiydim ben!

Şimdi hangi adımı atsam, ileri gidemem külkedilikten...

"Bana içinde ben kokan bir masal yaz" desem,

Yazar mısın?

Geçenlerde "sen insanları fazla önemsiyorsun" dedin ya!

Ah sevgili;

eğer onlara önem ve şans vermeseydim,

seni nasıl sevebilirdim!

Bana, başkalarından artık duyguların kalsa da!

Ben seni tüm kusurlarınla sevdim.

Seninle olan masalım hiç bitsin istemedim.

Sen yokken de kelimelere tutunmayı öğrendim.

Ama şimdi;
Ne zaman yazmayı denesem, kopuyorlar ucundan sertçe!
"yakala" desem,
Tutar mısın?

Belki de en çok bitişleri anımsadığımızdan, sonuna nokta koyuyoruz cümlelerimizin insanlık olarak.
Ama dedim ya;
Ben sana nokta koyamıyorum, benim kaderim sende virgüllerle çoğaltılmış.

Ah sevgili;
Benimle günah çıkartır gibi konuştun ya;
Madem bana söyleyecek sözlerin vardı da, neden başka paragraflara atladın?
Madem ben seni severken düştüm de, sen beni neden düşürdün aklından?
Şimdi ben kaçak oynasam,
Sende kaçar mısın?



* Halen her yeri yastık niyetine kullanmak isteyen uykucu Efsa...

* Görsel

Deneme - Hikayeler / Sen gidiyorsun ve ben bir yazı yazıyorum sana dair

Boynumdaki nefesinle uyanır gibi oluyorum. Gözkapaklarımı yarı açarak, sana bakıp gülümsüyorum.

- "Gidiyor musun, vaktin varsa kahvaltı hazırlayayım" diyorum. Sense
- "Gerek yok tatlım, uyu sen, öğlen vakit bulursam yemeği birlikte yeriz" diyorsun.

Gülümsüyor dudaklarım hala. Gözlerimi kapatıyorum ve ufak bir vücut eğimi ile senin yastığına burnumu dayıyorum. Kokunun verdiği huzurla hala yanımdaymışsın gibi geliyor. Arkandan bakmıyorum. Kokun benimle ya, kalkıp uğurlamıyorum...

Sen gidiyorsun... O ana dair hatırladığım tek ses, kapının kapanış sesi oluyor.

Birisi öldüğünde hani sonları düşünür ya insan. Yoo, hayır ölümün genç yaşlı demeden gelip aldığını değil... Ya da haksızlık olup olmadığını veya ölümün ona yakışıp yakışmadığı da değil...
Anlatmak istediğim; o kişi ile en son neler yaptığınız, en son kelimesi... En son ne giymişti mesela? Yapmayı ertelediği bir şeyler var mıydı ve size bundan bahsetmiş miydi? Son yemeği neydi? Ya son düşüncesi ne oldu? Soruları...

Sen gidiyorsun... Ve ben şu an kapıdan asansöre kadar kaç adım attığını bile merak ediyorum. Anımsıyorum da; ilk tanıştığımız zamanlar, koluna girdiğimde yürüyüşümüzü birbirimize uydurmaya çalışırdık. Senin adımların benim bir buçuk adımım gibiydi. Ve ben yarı koşar halde, hala kolumda kolunu hissedebilmek için çabalardım sana uyum sağlamayı. Başarmıştık değil mi? Aynı adımlarla kaldırımlarda yürümeyi...

Sen gidiyorsun... Ben uyanıyorum... Ufak bir "akşama ne pişirsem" sorusuna hemen "sulu köfte" diye ses veriyor içim. En sevdiğin şekilde yapıyorum sulu köfteyi. Az suyla, biraz patates ve köfteleri çok karabiberli... "Öğlen çıkarız belki" dediğin aklıma geliyor. Olsun diyorum içimden, akşama hazır olur en azından, tasası kalmaz.

Sen gidiyorsun ve geri dönmüyorsun...
Keşke diyorum. Keşke bir gün öncesinden yapsaydım şu yemeği... Sen ne çok severdin...
Peki, sen son ne yedin, yoksa bir çay mıydı boğazından geçen? Belki de suydu. Sen çok severdin zaten su içmeyi.

Sen gidiyorsun ve ben şuan sonları düşünüyorum... Söylemek istediğim her şeyi söylemişim sana. Sevgimi, özlemimi, kızgınlıklarımı, başarılarındaki övgülerimi...

Son telefon konuşmamız ayın 14 ünde oluyor.
Son gömleğin mavi çizgili,
Son kez öptüğüm yer göğsündü bedeninde... Başım göğsündeydi uykuya dalmadan önce.
Son kez seni güldürdüğüm konu neydi sahi? Dur bakayım, topuğumun kırıldığı ve benim elimde ayakkabın teki ile koridorda kalakalışımdaki şaşkınlığım mı? Birde, salondaki koltuğun yerini değiştirirken verdiğim mücadeleye gülmüştün, taklidimi yaparak... Ne güzel gülerdin. Gözlerinle ve yüreğinle gülerdin...
Son kez koklayışın...
Son kez gözlerim yarı açık sana bakışım...
Son kelimen...
Son... Son... Son...
Bir son nasıl anlatılır? Bir son nedir? Ölüm bir son mudur?
Ya sensizlik? Açıklaması uzun sürer mi? Ve ben yeterince açıklayabilir miyim sensizliği?
Yatağın sağ tarafına hiç yatamayışımı.
O günkü olayları, şaşkınlıklarımı paylaşamayışımı.
Sulu köftenin ve mantının hayatımda asla bir daha pişirilmeyecek listesine girmesi mi sensizlik?

Biliyor musun aşkım, o günden sonra kirli çamaşırları bile kokladığımı biliyorum. Bir banyoda kaç saat geçirilebilir sence? Birileri beni orada bulana dek kıpırdamayışım. Kapıyı çilingirle açtırmak zorunda kalışları ailenin... Annenin suratına baktığımda, senin gidişinden çok bana acıdığını gördüm biliyor musun? İlk defa bana öyle sıcak ve yavrusuymuşum gibi baktı... Bunun için sonları yaşamamız mı gerekiyordu? Hayır, isyan değil içimdeki. Ölüm hakkındaki düşüncelerimi biliyorsun sen. Ama yaşamındaki sonlarla avutuyorum kendimi... Bilmiyorum... Eşyalarını toplamayı ret ediyorum. Kirli sepetindeki çamaşırları yıkamıyordum elimden zorla almasalar. Onlar kirli değildi ki... Onlar sen kokuyordu. Gömleklerini ütülemek bile ne büyük keyifmiş Tanrım...

Sen gidiyorsun... O günden geriye kalanları düşünüyorum... Kalan... Artık kalanlarla yetiniyorum işte. Sancılı saatler, insanların beni tek başıma bırakmama telaşları... Psikologlarda saatler geçirme... Geçire geçire geçirilen saatler...

Sen gidiyorsun... Senden kalanları veriyorlar bana bir poşetin içine konulmuş. Bak bir kalan daha işte... Şaka gibi dimi... Değil... Cep telefonun, paçalarından ceplerine dek kesilmiş kan damlarının olduğu krem pantolonun, bozuk paraların, cüzdanın... Son kez elimi poşete atıyorum... Evimizin anahtarları çıkıyor... Biz bir daha asla bir aile olamayışımızın gerçeğini de peşinden sürükleyerek...

Sen gidiyorsun ama düzeliniyor! Hayata kazandırılıyorsun. Kalanları dolduracak "şey" ler yaratmayı öğreniyorsun. Artık eşyaların yerini değiştirebilecek gücümün olduğunu keşfettim bak. Meğer nazım hep sanaymış. Arabanın muayenesini bile kendim yaptırdım geçtiğimiz günlerde. Misafir geliyor ve artık senin koltuğuna oturduklarında ani bir refleks ile ayağa fırlamıyorum mesela. Arda ile tayfun uğradı geçenlerde iş yerime, Eskileri konuşup gülümsettiler beni. Eskiler... Ve yeniler... Seninle ilgili anılarım bile eskimedi sevgilim. Bazen aynı hikayeyi anlatırken buldum yine kendimi. Alıştılar çevremdekiler de sanırım. Birde yeniden gülümsediğimi gördüklerinde, bende seviniyorum. Güçlü kızsın diyorum hep kendime. Uykularım çok düzenli mesela. İlaç kullanmayı ret ettiğim için uzunca bir müddet bununla boğuşsam da, her şey gün geçtikçe yerine oturuyor...

Sen gidiyorsun... Karnımdaki bebeğim de seninle birlikte gidiyor sanki... Doğmamış çocuğumuza üzülüyorum... Güle güle bebeğim diyorum... Babanla birlikte seni varmışçasına seviyoruz...

Sen gidiyorsun... Ben boşluk doldurmaca oyununa bir son vermeyi zamanla yaşama uyumu öğreniyorum. Seni mutlu edebildiğimi düşünüyorum en azından. İçim rahat sevgilim.

Tek bildiğim seni çok özlüyorum...
Seni seviyorum.

Sen gidiyorsun ve ben bir yazı yazıyorum sana dair...


* Görsel alıntı.

Bazen sözcükler yetmez olayı anlatmaya...

Sitedeki komşularımızdan birininin bahçesi...

Yoldan geçen ben...

Arabayı durduran icra memurları...

İcra için gelenleri gören evin küçük oğlu...

Evin oğlu ile o an bahçe de oynayan karşı komşularının kızı...

Çocuğun elindeki oyuncak ayıcık...

Ayıcığı karşı evin kızına veren oğlanın hüzünlü sesi...

-bugün bu ayıcık sizin evde kalsaa, ben yarın senden alsam...!

O minik ellerin ayıcığına sıkı sıkı sarılması... icra memurların onu da alacağından korkması... O yaşında bunları düşünmesi... Onları gördüğü an ki donup kalan bakışı...

resim

Veda

"Bu kıtanın toprakları; artık adım adım yürüyemeyecek kadar,ağır gelir oldu bize...

Anlamıyormusun, adımlarımız çarpışıyor!

İkimizden biri gitmeli...

Lütfen git...

Ben gidersem dönmeyeceğim.

Biliyorum."

Bir Adam, Bir Kadın, Bir Aşık

Anadolu’nun orta vilayetlerinden bir köyde, yavaş yavaş güneş batmaya hava kararmaya başlar. Karanlık iyice çöker köyün üzerine. Evlerden birinde bir kadın ve adam yatma hazırlığı yapmaktadır. Erken yatıp yarın sabaha, güneş ışığına erken uyanılacaktır.Adam üzerini değiştirir, yatağına yönelir.

Evin penceresinden; karanlık bahçeye vuran ışıkta ağaçların arasında bir gölge belirir. Kadın pencereden dışarı bakar ve gülümser. Kadının sevgilisi bahçededir. . . Tam sözleştikleri gibi, sözleştikleri saatte ve yerde adam onu beklemektedir. Kadın kocasının uyumasından emin olunca,sessizce yataktan kalkar, üstünü giyer … Ve pencereden aşağıya atlar. Başka bir adam için, kadın kocasını terk eder.

Koşarlar iki sevgili….. kaçıyorlar. Tarlaları , ovaları aşarlar… Anadolu’da bir köy nasıl koşmasınlar ki.Arkalarından onları kovalayacak onca şey vardır. Namus belası, Töre cinayetleri, yoksulluk, cefa, korku. Arkalarında bunlar varken nasıl durabilirler. Köyden uzaklaştıklarına iyice emin olunca soluklanmak için dururlar.

Kadın duraksamayı fırsat bilip nefes nefese der ki :

"Evden çıktığımdan beri, ayakkabımın içinde bir şey var beni rahatsız ediyor"

çıkartıp bakar ki…ayakkabısının içinde bir tomar para!
Kocası her şeyin farkında. Biliyor ki gidecek,

"Beni terk edecek ama bunca yıl çorbasını içtim, çamaşırlarımı yıkadı, ütüledi. Bana emeği geçti" yaban elde muhtaç olmasın diye o yoksul köylü; bütün parasını; başka bir adam için kendisini terk eden karısının, giderek kendinden uzaklaşan adımlarını attığı ayakkabısının içine koydu.
O güzel insanı, O onurlu davranışı sergileyen, O terk edilen adamı aslında hepimiz taniyoruz.
Çünkü O; bir dizesinde bize yürekten seslendiği gibi

Uzun ince bir yoldaydı ve gidiyordu gündüz gece …

Aşık Veysel


Sunay Akın TV8 deki bir programinda anlattığı bir hikayedir. sizinle de paylasmak istedim... Bazen sonun bittiği anlar vardır... Bu da onlardan biri...

ruhumla taze söyleşiler

İnsanlar değişkendir ve değişirken neler kaybettiğinin farkına varmaz.
O çocuksu saflığı bir daha bulamaz kendisinde.
Dizginlerin hala kendi elinde olduğunu sanır.
Kulağına gerçeğin ta kendisi gelir,
ama o bunu işitemez
bile bile yalan söyler durmadan yüreğine...

Hayatımdan hep bir şeyler çalınıyor anlıyor musun?
Ruhumdaki yangın söner belki diyorum,
yalan sönmüyor.
Bağırmak istedikçe sesimi duyuramıyorum.
Gelecek beni gitgide daha çok korkutuyor.
Çünkü iyi veya kötü her şeyin sonudur gelecek.