Bir Kadının Aldatışı 2. Bölüm

"Öncesi"


İstediğim tek şey özenindi.

Tüm birlikteliğimiz senin yapmacık ve bir görevmiş gibi yaşattıklarından ibaret geliyordu gözüme.

Senin beni gerçekten hissetmeni beklerken;

içimdeki savunma içgüdüsü ile buna ihtiyacım yokmuş gibi davrandım.

Şimdi sakın susmamı bekleme, çünkü senelerce içimdekileri kusmayı bekledim sana.

Sana pişmanlıklarımı anlatmayı isterken hep dinlemeyi reddetti benliğin.

 Belki de duyacaklarından korktun kim bilir.

Sevgisizliğinle bu kadar açıkça yüzleşme cesaretin yoktu.

Hazır değildin duymaya, kendini tartmaya...

Sen konuşmayınca, kendimi dinlemekten usandım.

Usandığımda farklı kaçışlar aradım.

Ama bütün yollar sana çıkmamaya başladı geri dönüş zamanlarında.

İflah olmaz bir duygu arsızı olmaya başlamıştım, doymuyorum.

Senin boşalttığın anlarımı başka kimliklerde, başka resimlerde ve seslerde doldurmaya başladım.

İşte bu noktada hissetmeye başladın belki de bir şeylerin ters gittiğini.

Alışkanlıkla yaptığım yemeklerin bile tadı değişti senin için.

Bu sefer değiştiremeyeceğin hislerin altında ezil istedim!

Çünkü zamanla senin canını acıtmayı istedim.

Acıtamadığımı, değişemeyeceğini anladığımda; ama en çok kendime kızdığımda başladım seni aldatmaya.

Başka bedenlere sen diye sığınmadım ve yaslanmadım asla başkasının göğsüne.

Kimsenin kalp atışlarını duymadım senden başka.

Ama aldatmaksa aldattım işte düşlerimde.

Dokunmadan seviştim bazı bazı.

Senin umursamazlıklarına hüzünle ve öfkeyle seslenirken, onlarla şehvetli tonlarda konuşuyordum.

"Gel" desem geleceklerdi biliyordum

ve "Gel" dediler, gitmedim.

Kirletmeye kıyamayacak kadar çok seviyordun çünkü bedenimi.

Tek sevdiğin olarak gördüğüm bedenime başka dokunuşları yüzeysel tattırmaya kıyamadım.

Nasılsa aldatmıştım ya seni vicdanım daha fazla yükü kabul etmeyecekti belki de.

-Şimdi bana "neden" diye mi soruyorsun?

"neden"...

"Çünkü senelerce sen diye baktığım her yerde yokluğunun izlerini bulmamla başladı ilk kez her şey."

* Mutlu ama güneşte yanıp domatese benzeyen Efsa

* Görsel

Bir Kadının Aldatışı

Adam kısık sesiyle sadece -“neden ?” diyebildi

Ve kadın derecesi hiç düşmeyen bir tonla, tüm can acımışlığının verdiği oranda anlatmaya başladı.

"Her şey ilk kez yalnızlığımı duyumsadığımda başladı...

Seninle konuşmak istediklerim, sana söylemek istediklerim, hep boğazımda bir yarım kalmışlıkla tıkandı.

Biliyordum dinlesen anlayacaktın, anlatsam kurtulacaktım, ama dinlemeyi hep ret ettin.

Sana anlatacaklarım hep sıradan göründü gözüne.

Bilmiyorsun!

"Karşındakinin susması dışında, birine kendini anlatmanın zorluğunu."

Yoktum gözünde, değersizdim senin için, öyle hissettiriyordun bana...

Bir bedende takılı kalmıştın sen, yokluğumu sadece bir yönde arıyordun.

Senelerce sığınmak istediğim yanlarım çoğaldı yanında. Kapanmayan bir boşluk vardı içimde.

Çevremdekilerin farklı duygularıyla besleniyordum artık. 

Adı bazen tutku oluyordu, bazen şımartılmak, bazense şefkat...

Bölük pörçük duygularla yaşamayı seviyordum.

Bilirdin bendeki bu halleri. Ama hiçbir şey demezdin.

Susardın.

Bu suskunluk anları; benim başkalarının sevgisine, ilgisine duyumsadığım hisleri bin kat artırıyordu. Anlamadın...

Ben konuştukça, sen karşılıksızdın ve susmaya devam ettin.

Önceden suskunluklarımız bile anlamlı gelirdi.

Sonraki yıllarda ise sadece öfke hissettirdi bana."

(Devam edecek...)

* Beta mikrobum belirli bir seyir tutturdu. Beraberce yüksek değerlerle yaşamayı öğrendik. Tam hadi onu geçtim derken, kronik sol bileğimin şişmesi nedeni ile Dr dans yasağı verdi. Bakalım sonunda neler çıkacak. 

Bu arada yazı, benim ilk acemilik zamanlarımdan yeniden döngü olsun istedim. Hepinize sevgiler. :)

* Görsel

29 Yaşımdan

29 Yaşımdan;

Sevdiklerime "mutlu ol" demek yerine, "mutlu kal" demenin güzelliğini öğrendim.

Asla affetmeyeceğim insanların en yakınımdan çıkabileceğini, erdem sahibi sandıklarımın onursuz ve yalancı olabileceklerini öğrendim

Uzun yıllardır hayatında olan ve bana hep dürüst yaklaşmış kişilerin dönekliklerini, yine de buna şükretmeyi öğrendim..

Zamanında canımı yakmış bir insanın hergün kendi dağının altında ezilmesini, bir tatmin duygusuyla acımadan izleyeceğimi öğrendim

Bir erkeği kışkırtmanın birkaç cümlede saklı olduğunu ve kışkırtıldığımda yapabileceklerimden korkmam gerektiğini öğrendim. Ama tüm bunları doğru zamanda, yanlış insana söylemenin bedelini öğrendim..

Kıçını kapatacağım derken, önünü açan erkeklerin kendi dünyalarında ne kadar sefil olduklarını öğrendim..

Dostluk kavramımın açılımlı olduğunu, yapmayacağım şeylerin yanısıra yapabileceklerimden korkmam gerektiğini öğrendim.

İstanbuldaki erkeklerin güven konusunda işgilli olduklarını. Her ne kadar güven veren bir insan olsamda, benim bile bu çizgiyi kıramayacağımı, amip gibi kuşku türettiklerini öğrendim.

Kızım ve ailem arasında bir köprü olduğumu, ama annem olmasaydı bu köprüyü zor kurabileceğimi öğrendim..

Her ne olursa olsun, her halime, her düştüğüm duruma yine de şükredebileceğimi öğrendim.
Ders çalışma konusundaki azmimi bir ders uğruna kaybettiğimi, ikdisat denen illette bir türlü kafamın basmadığını öğrendim..

Babamın 70 yaşına girmesiyle, zaten zehirli guatr yüzünden fırlayan sinirlerinin dahada ilerleyebileceğini öğrendim..

Şiir kitaplarını daha çok sevdiğimi, tangodan asla vazgeçemeyeceğimi, saçlarımın kırmızıyken daha güzel olduğunu öğrendim..

Bir yardım kampanyasındaki teşekkür belgesinin yanına iliştirilmiş çocukların çizimlerinin olduğu kartın beni daha çok mutlu edebildiğini öğrendim..

Bir kadın öldüğünde, insanlığında ölebileceğini, giderek erkeklerden dahada uzaklaşabileceğimi öğrendim..

Hayatımda ilk kez kendi ayaklarımla yürümeyi tercih ettiğimi. İçimdeki sevilme arzusunun artık umrumda olmadığını ve başka sakat ayaklara dayanmadan da yürüyebileceğimi öğrendim..



* Bu aralar kaybedecek hiçbir şeyi olmadığını düşünen Efsa..

* Görsel

Kolay Olsaydı...

Kolay olsaydı, çok daha fazlasını yapabilirdim. Oysa az ve öz oldu, benim oldu.

Kolay olsaydı, bu kadar haklıyken susmayı beceremezdim.

Kolay olsaydı, izlerini daha erken silebilirdim.

Kolay olsaydı, kafamı yastığa koyduğum an, daha çabuk uyuyabilirdim.

Kolay olsaydı, çok bakınca yanılabileceğimi bilemezdim.

Kolay olsaydı, üzerimden onu çıkarttıktan sonra bu kadar açıkta kalmazdım.

Kolay olsaydı; ailemin, annemin değerini bu kadar iyi anlayamazdım.

Kolay olsaydı, şu an bu cümleleri kuruyor olmazdım.

* Birkaç güne Ateş böceği ve Neslim ile İstanbul günlerinde...

* Görsel

Neden mi?

Sen bana ne mi yaptın?

İçinde senin olmadığına güvenip girdiğim tüm yollarda,

-bir labirentte insanın karşısına dikilen tuzaklar gibi-
 her defasında karşımda bittin.

Senden kopmamam, sevgimle seni beslemeye devam etmem için hiç yakamı bırakmadın.

Şimdi durup ne dememi bekliyorsun bilmiyorum.

Bana her ihtiyacın oluğunda yanındaydım.

Her pişman oluşunda, tüm günah çıkarışlarında yanındaydım, arkandaydım.

Sen beni hep ardında bıraksanda...

Hiç vazgeçmedim seni sevmekten!

Ama sen tüm bunlara rağmen ne mi yaptın;

Yokluğunda her şeyi sineye çekip, varlığına minnet edeyim diye!

O anki ilgine şükran duyayım ve seni bu şekilde kabulleneyim diye,

Bir cehennemi sundun sen bana, ellerinle!

Belki de; "İşte bu yüzden şu an vazgeçiyorum senden" dediğimde, bir arkadaşım bana ne dedi biliyor musun? "bir cehennemi kabul edebilecekken sen, bundan eminken karşındaki adam; cenneti sunmak istemedi sana. Ve sen cehennemle yetinmeyi denedin. İşte bu yüzden."

Cenneti yaşatma imkanın varken ,sen beni bilerek bu cehennemde yaşattın,

Bilerek ve isteyerek!

Bununla beslendin çünkü.

Hep elinin altında kalayım istedin!

Doğru yanıtları farklı anlamlarla saptırıp, yanlış soruları sormama neden oldun!

Beni hep sorgulamalarla başbaşa bırakırken, hiçbir şey yokmuş, bu davranışların doğalmış gibi davrandın.

Ben seni sevgimle yüceltmeyi isterken, senin için öylesineymişim ifadesi taşıttın.

Bana vermediğin tüm sevgini başka kadınlarla harcadın.

Ah sevgili inan herşeyi kaldırabilirdim, aldatılmayı bile kabullenebilirdim.

Ama ben seni en başından beri dürüstlüğünle sevmişken, sen bana yalan söyledin.

Bu sefer kaldıramayacağım şeylerin altında ezdin!

Biliyor musun yine çok sevdiğim bir başka kadın, senin bu medcezirli davranışlarını anlayamadığımı anlatırken;

"Efsa sana ne yapıyor biliyor musun? Seni davranışlarıyla, sözleriyle, özeniyle yükseklere fırlatıyor.. Ama sonra tutmayı unutuyor".

İşte sen buydun 2 sene boyunca!

Beni kendinde hep "dün" bıraktın!

Açtığın yaralar kapandığı veya yerine koyacak başka insanlar bulduğum için,

Veya seni sevmekten yorulduğum için bitmedi bu sevgi...

Hem bana bir yalanını yakaladığım, hem de gözümde bir ilah gibi görünürken vazgeçilebilir olduğunu bana gösterdiğin için bitti bu sevgi!

Bitti.

Şimdi bir zamanlar nasıl seni sevdiğimi gururla ve hiçbir çekinceme duymadan söylediysem, bitişini de aynı gurur ve dik duruşla ilan ediyorum.

* Bu aralar üşengeçliği üzerinde olup diğer blogdaki eski azıları buraya aktaran üşengeç, ama bir yandan çocuksu sevinçlerle dopdolu bir güne gülümseyen Efsa...

* Görsel

Mektuplar / Geçmiş Zaman Yazıları

Merhaba canım arkadaşım,
Seninle pek benzer şeyler yaşamadık biliyorum. Ama şimdi ona yazdığın mektubun, yaşadıklarıma benzeyince kalakaldım açıkçası. Böyle olacağının eminim sende farkındasındır...

"Hani demişsin ya; "Çok benzer durumlar.Tek farkı onun için başkaları yok. Kadınlarla ilgili değil sorunum. Ama bir an gelip seninki gibi tamamen ilgisiz oluşu, kendine dönüşü yoruyor beni, sonu yok."
Bence yapabiliyorken yap. Biliyorsun "O" onu bırakmama hiç müsaade etmedi. Bunun sana yapılmasına izin verme. Kesebiliyorsan temasını, ilerletmeden kes bence. Sana kendisini hatırlatmasına izin vermemelisin."

"Can arkadaşım,
Son zamanlarda neyi fark ettim biliyor musun? Ben onu tanıyordum evet. Arkadaşı bile bana hep bu yüzden kızmıştı. "Onu bu hali ile bildiğin halde sonradan üzülüyorsun" demişti. Ama hiç karşı taraftan bakmayı denemedi kimse. O da beni tanıyordu. Huyumu, bağımlılığımı, sevgimi, tutkunluğumu, arkadaşlığımı biliyordu. Buna rağmen her seferinde kapımı çaldı. Evet, onu ret ettiğim anlarda fazlasıyla oldu. Ve hepsinde doğru olduğuna inandığım anlardı. Yalnız tek sorun eninde sonunda ona bir kapı açtım. Bağımlıydım. Saplantılı bir hale gelmiştim, onun bu tutarsız davranışlarına. Ama herkes -ki buna bende dahil- beni suçlarken, bile bile yaptığımı düşünürken onun dürüstlüğü ile avuttuk kendimizi..."

"Asıl doğrusu neydi çok düşündüm üzerinde. Seninde dediğin gibi sevgili arkadaşım, "dürüst olması doğru olduğu anlamına gelmiyordu" O tüketim çılgınlığına kapılmış gibiydi. Kendi hayatını tükettiği yetmiyormuş gibi benimle beslenerek, beni de tüketiyordu. Susadığında önündeki bir bardak suya saldırıyordu. Oysa ben istiyordum ki, o susuzluk anlarında alsın önüne seyretsin birkaç saniye, yudum yudum içsin. Tüketmeden..  Ama kendimi avutuyordum."

"Evet hala seviyorum,  ama onu bu hali ile kabul edecek kadar çok değil! Sevgi bu değil, bir kabullenmişlik değil! Bana bunları düşündürttüğü için bile kızıyorum ona şu an! Kendimi bunu kabul edebilecek kadar düşüşüme, düşüncesizliğime de kızıyorum. Eşime tanımadığım ayrıcalığı tanıdım ben ona. O herif beni aldattığında da "acaba mı" diye düşündüm evet, ama bu ona duyduğum aşka bir ihanetti. Ve aşk ihaneti kabullenmezdi. Ben bu nedenle evimi terk ettim. Ama son 2 senedir evimin karşısındaki durak gibi kalakaldı hayatımda. Uzaktan bakıyordum. Aslında bakma, kızıyorum ona şu an. Onu haklı çıkaracak bahaneler bulduğum için kendime birde..."

Birde yazdıklarının arasında dikkatimi çeken bir şey var. "Beni kırmamak için aramamıştır. Kesin kızmıştır bir şeye. Kırmamak için aramamayı tercih etmiştir." demişsin bir yerde... Gülümsetti... Eminim, öyledir. Bakınca hep öyle olur zaten. "O"da benim ne kadar üzüldüğümü görüp çekerdi kendini dönem dönem. Sonra tanıştığım bir başka adam bunu yapmayınca şaşırmıştım. İlk kez kırgın ve kızgın yatmama izin vermeyen bir adamdı o da. O an neye kızdığımı anlamaya çalışıp, belki sadece güven verici saçma salak bir kaç sözle duymak istediklerimi söylerdi. Ama hiç uğraşmak istemedi bunun gibi. Çünkü bunların hepsi cesaretsiz, zırnık yok."

"Söylesene bana şimdi; sen gittin, ben gittim yaşadıkları şehirlere. Ne oldu? O gelecekti.. Hani nerede? Peki, biz neden bunu yapıyoruz? Neden hala onlar adına bahane buluyoruz.. Aslında bulmayacaksın, arasaydı, gerçekten seni isteseydi arardı gelirdi. Senin kendini soru işaretleri ile bırakmana izin vermezdi"

"Canım arkadaşım sence de artık hayatlarımıza birilerini almamızın zamanı gelmedi mi? Hani bunu birilerinden kurtulmak için veya tipik kadın yedekçiliği için değil, gerçekten birilerinin olması gerektiğinden... Artık zamanı geldi bence. Uzaktan, oradan, buradan değil! Gerçekten her sıkıntılı anımızda yanımızda olacak, gelip gitmenin sorun olmayacağı insanlar.."

"Yaniiii, sonuç olarak ne yapıyoruz küçük hanım. :) Eğer gelmiyorsa siktirediyoruz. Kaçsın dursun kendi kendisine bu ve bunun düşüncesindeki adamlar. Hangi deliğe giriyorsa, girmek istiyorsa,  bu sefer sen sok onu o deliğe... :)"

Seni çok sevdiğimi ve mutlu görmek istediğimi bil.
Sevgiler. :)


* Günü gaflar ve mide bulantıları eşliğinde geçiren Efsa..

*Görsel

Akort

Kemanın telleri birbirine değiyor ne zamandır...

Arada akort etmeye ihtiyaç duyuyorum kendimi.

Başkaları bulmadan, kendi hatalı noktalarımı arıyorum.

Bu aralar yine akort edilmeye ihtiyacım var!

Belki...

Biraz daha sola çevrilmeye...

Yaslamalı birisi boynunu bana.

ve ben demeden anlamalı ne kadar çevrileceğimi...

yormamalı,

ve germemeli yaylarımı...

Çocuk oyuncağı gibi kendine göre de ayarlamamalı seslerimi

En güzeli olmalıyım seslerin...

Bugün sesim hüzünlü çıkmalı,

Yarın neşeli.

Bu aralar akort edilmeye ihtiyacım var...

Kendi sesimi en doğru notada bulmak için.

Kendime güzel gelsede sesim, dışarıdan farklı duyulduğunu keşfettim.

Anlaşılamadığımı anladığımda, kendimde kusur arayan bir insanım ben.

Biraz sağ, iki kere sola çevirmeli beni.

Sonra...

Kapat gözlerini... Ve çal beni...

* Yakında: "Kasımda İstanbulda bir Efsa..."

* Görsel

Yaşamaya Değer

Paloma: "Go' nun satrançla benzerliği yoktur. Satrançta, kazanmak için öldürürsünüz. Go' nun en önemli özelliklerinden biri, kazanmak için hayatta kalmanızın yanında, rakibinizi de yaşatmanız gerektiğidir. Hayat yada ölüm, hamlelerinizi ne kadar iyi yada kötü inşa ettiğiniz oranda belirlenir. Ve kazanan mümkün olan en iyi yapıyı inşa edebilendir."

Paloma, Bay Kakuro ile konuşurken...

"Bayan Michel' i bir kirpiye benzetiyorum. Dıştan bakınca dikenli, bir kale gibi korunaklı. Ama bana öyle geliyor ki, içini görebilsek aslında hiçte uyuşuk olmayan bir nevi şahsına münhasır, sadece göze batmaktan sakınan, son derece zarif yaratıklar gibi sanki..."

"Bizde bu hayatta hepimiz kirpiler gibiyiz. ama çoğu zaman zerafet yoksunu"

Paloma: "Çikolata neden bu kadar güzel? İçeriği yüzünden mi? Ya da dişimizin arasında çıtırdamasının hoşumuza gitmesi yüzünden mi? Ben en çok dilimin üzerinde eritmeyi seviyorum."

Renee: "Hakkın var. Yeme şeklini her değiştirdiğimizde, sanki onu yeniden keşfediyoruz."

Paloma: "Biraz huzur istiyorum sadece."

Renee:  "Odanda huzur bulamıyor musun?"

Paloma: "Eskiden saklanırdım, ama artık beni buluyorlar"

Palomanın annesi kapıcı kadınla konuşuyorken, evin kedisi kapıya doğru yöneliyor. Küçük kızında elinde kamera var çekiyor bunları bir yandan. Kedi kapıya yöneldiğinde anne, kapıcıyı hafiften ittirip kendi ile birlikte dışarı çıkartıyor. Ve Palomanın ağzından burjuvayı anlatan en güzel cümle çıkıyor benim için.

Fısıltı ile: "Kedi çıkmasın, kapıcı girmesin"

* Dün akşam izlediğim ve tadı damağımda kalan enfes, sade, günlük yaşantımızın içinden çıkıp gelmiş gibi olan "Yaşamaya Değer" adlı filmden aklımda kalanlar cümleleri aktardım size... Uzun zamandır ilk kez bir film bana bu kadar içten geldi. Yok denecek kadar az bir abartıya sahip, kişilerin birbirlerine geçişleri birkaç yerde yarımlık duygusu verse de, hayatımızdaki insanların ardında saklanan gerçeklikleri anlatıyor. Sanılanın aksine "görünenin ardındakini" gibi... Küçük bir kızın yaşamını çevreleyen insanların yaşamlarına da dokunuyoruz.

Kesinlikle izleyin demiyorum. Ama izlerseniz hoşuna gider ve ağzınızda hem neşeli, hem hüzünlü, hem düşündüren, hemde en önemlisi yaşam tadı bırakacak diyorum.

Filmin kısaca özeti şöyle:

Muriel Barbery'nin çok satan romanı "L'Elégance du Hérrison"dan uyarlanan film her biri kendi yalnızlığına gömülmüş karakterlerin bir apartmanda kesişen hayatlarını mizahi bir dille ele alıyor. Paloma Paris'te dış dünyanın hızlı temposundan uzak bir çevrede yaşayan 11 yaşında, oldukça zeki ve sıkkın br kızdır. 12.yaş gününde intihar etmeye karar veren Paloma, ölümle randevusunun yaklaşmasına yakın ketum ve yalnız apartman görevlisi Renée Michel ve gizemli olduğu kadar elegan Mösyö Kakuro Ozu gibi değişik karakterlerle tanışır. Böylece Paloma karamsar hayatını gözden geçirme şansı bulacaktır.

* Filmin içinde küçük kız çok hoş bir kart hazırlıyor Bayan Michel' e. Bir gün benim için çok değerli olan birkaç insana da böyle kartlar hazırlamam gerektiğini hissettim. :) Resimleri çizmeye başladım bile. :)

* Görsel

Sahne Değişir / Başarı Duygusu

Sahne değişir...

Babası arada kaçamak bakışlarla, ışıl ışıl bakan gözlerle kızını dinlemektedir. Kız ise sağ dizini, babasının sol dizine dayamış; kalbi anlattıklarının heyecanı ile gereğinden hızlı atarak oturmaktadır. Elinde son maçında kazandığı madalyasını tutup, sıraya dizdiği diğer madalyalara bakarak:

- "Baba, bir pano yaptıralım bence. Bak bu ilk altın madalyam en tepeye bunu koyarız. Gümüş ve bronzları da birbirinin altına. xxx abi çiviletmiş buna benzer bir şekilde" der. "Hatta baba, senin görevde iken aldığın nişanları da koyarız en tepesine"

Babası ise gülümseyerek öper ellerini kızın. Heyecanına ortak olduğu bellidir gözlerinden...

Annesi ise gülerek

-"bence bacağındaki morlukların birer fotoğrafını çekelim, panoya her birini asarız. Bu gidişle ten rengi diye bir şey kalmayacak kaval kemiklerinde" diye takılmaktadır ona.

Kız o an, şans faktörü dahil bir yere gelmek istiyorsan emek, özveri ve efor sarf etmen gerektiğini, ama sonunda elinde/yüreğinde o kanıtı tuttuğun an tüm bunlara değeceğini öğrenmiştir...

Ve sahne değişir...

22. doğum günüdür kızın... Yeni bir yaş, ona yeni bir hayat da kazandırmıştır. Hayatında sürekli ertelenecekler listesinde olan bir şey için bu kadar sabredip, bekleyip, acı çekip; sonunda bu kadar mutlu olacağını söyleseler inanamayacağı bir şey gerçekleşmiştir. Bir tatlı yorgunlukla gözleri kapanır... Uyandığında annesi yanı başındadır. 10 saat önce karnında olan bebeğiyse, şu  an kucağında mışıl mışıl uyumaktadır. Kokusu bile öyle güzeldir ki. Kendi annesine bakıp gülümser, annesi de ona... Bebeğinin dudaklarında gezinirken parmaklarının kıvrımları, emmek için aranır çileği. Bezelyeden parmakları vardır sanki o çileğin...

Kız o an; hayatta hiçbir şeyin bu kadar başarı ve mucize dolu olduğu duygusunu veremez. Ne iş, ne eşi, ne kazandığı madalyalar, ne arkadaşlık... Hiçbiri bunun kadar mucizevi olamaz diye düşünür 

Sahne değişir...

Bu geçen birinci aydır... İçinde sigarayı bırakma isteği olmadan bir inat uğruna bu kadar dayanmasına annesi mucize gözü ile bakmaktadır. İlk kez 14 yaşında tattığı bu tadı (annesinin tabiri ile zıkkımı), başlarda gençlik hevesi ile içmeye başlamış, ardından iş yaşamında da devam ettirmiştir.

Şimdi ise boşanmasının üzerinden bu kadar az bir süre geçmesine rağmen 10 yıllık bu hevesi bir anda bitirmesine herkes hayret etmiştir.

Kendiside gurur duymaktadır iradesi ile. Birgün öylesine, hiç aklında yokken "yarın öğlene kadar almayayım bakalım, dayanma sınırım neymiş" diye başlattığı bu oyun, sonunda o gün akşamına dek dayanmasına, sonrasında da tün gün, tüm hafta, tüm ayına yansımıştır. Ona yenilmeyeceğim ve kendimi yenilemek istiyorsam, ilk bundan başlamak kadar güzeli yok dediği bir irade savaşına dönüşmüştür. 3. yılına birkaç ay kala kendince başarı hikayelerine bir yenisini daha eklemiştir.

Düşünür kız... Kendi ellerimle kendimi öldürmeyi göze almışken, bazen öylesine yapılan en ufacık hareket ona hayata yeniden adım atma hevesi kazandırmıştır. Bir başarı diğerini tetiklemiştir. Önce iş, sonra sigara, sonra kendini toparlama evresi baş göstermiştir. Ve istemeyerek başladığı bu olay, inadı ve kararlılığı sayesinde sağlıklı bir çevreye sahip olmasını sağlamış, kızının insanlara "annem artık sigara içmiyor biliyor musunuz" övünmelerine sahne olmuştur. 

* Bu aralar sürekli aksilikler olmasına rağmen, kendini mutlu hisseden Efsa...

* Görsel

Bir Sokak Köşesi

Az sonra ben o sokağın öteki ucundan, yeni bir sokağa döneceğim.

İnsanlara, kokulara, ağaçlara...

Evlerin duvarlarını sümbül yerine, yaseminler sarmış olacak belki de..

Kurabiye kokan anne, az sonra okuldan gelecek çocuğunu kucaklayacak.

Parmakları nasır tutmuş bir adam, karısına yeni bir yazma alacak.

Saat 7 yi 14 geçecek mesela,

Akşam ezanı okunacak.

Ben az sonra seninle dopdolu geçen o kaldırımlarda son adımımı da atacağım.

Kelimelerden oluşturduğum insan kalabalığını, temizlemekten vazgeçeceğim.

Sokağın kirlenecek!

Bir köpek havlayacak.

Sokak lambaları yanacak,

Kaldırımlar bir arnavut yumuşaklığında basılacak...

Ben az sonra köşedeki yavruağzı evin duvarına son kez parmaklarımı sürüp, döneceğim köşeden.

Emanet bırakacak çiçeklerim olmayacak.

Senin yüzünü yansıtan çocukları özleyeceğim en çok.

Ama bakmayacağım ardıma.

Az sonra gideceğim ya, adımlarımın sesi bile duyulmayacak.

Görkemli bir girişin, sessiz gidişlerini yaşayacağım.

Güneşin batışı karışacak saçlarımın kızılına

Bu kez savrulmadan, savuracağım...

Ben az sonra o sokağın öteki ucundan döneceğim.

Akıllarda son görüntüyü, köşeyi dönerken rüzgarla ayaklanan elbisemin ucu yaratacak.

Seni iyi hatırlamayacağım,

Bir zamanlar sana kaptırdığım elimi sallamak için, kolumu yormayacağım.

* Biraz kafası karışık Efsa...

* Görsel

Dans

* Geçen sene bloga yazmışım 22 Ağustosta Tangoya başladığımı... Hoş 52 haftanın 52 sinde gitmedim ancak 35 hafta gidebildim, ama benim için eşsiz bir deneyim, stres atma yolu oldu dans. Hep hayalimdi tango öğrenmek ve 2009 hedef listemde vardı. Gerçekleşti... Tabi ki hala eksik kalan noktalar var :) ama tango öyle bir detaycı ki, en ufak hareketi adımı bile kaç ders sonra oturtabiliyorsun.        

İlk başta annem oraya verdiğim parayı boşa sayıp, karşı çıkmıştı. "gideceksin de ne olacak, bu yaştan sonra öğrenipde ne yapacaksın, gösteriye mi çıkacaksın" diyerek :) Ama benim ne kadar hevesle gittiğimi ve yüzümdeki gülücükleri gördüklerinde bir zaman sonra vazgeçti mırıldanmaktan.

Şimdi takvim olarak 1 seneyi atlattım evet. "Neden hala devam ediyorsun" diye soruyor çoğu arkadaşım. sen bilsen bile başkası bilmeyecek. Evet bilmeyecek belki.. Sadece dans ederken şunu anlıyorum: hayatı ertelemiyorum, ilk kez geleceği düşünmeden, plan yapmadan, anımı yaşadığım tek şey dans benim. İşte bu yüzden birkaç kez bıktığım olsa da hep devam ettim. İyi ki de etmişim.

Ve şimdi ufak bir video koymak istedim. Öylesine bir derste, öylesine "hadi video çekelim" anında hatalarında, kıkırdamalarında, koca göbeğiminde var olduğu ufak bir video... :)

Belki bir gün daha özel bir çekimle, daha özenli bir şekilde bir video çekilir. zira normalde yasak video çekimi bile. Görüntü kalitesi çok iyi olmadığından koydum buna güvenerek. :))

 

VEEE

ayın 20 sinde akrepkizi blogum 3. yılına girdi hayırlısı ile.

Nice nice paylaşımlara, dostluklara...

Bu yıl da bana çok özel dostlar kazandıran blog dünyasına minnettarım bu yönde.

Ve blog dünyasına ilk girdiğimde, ilk yazı deneyimlerimde, çelişkilerimde, mutsuz hissettiğim anlarımda yanımda olan Beenmayam, La Paragas, Evren, Arzu ve Utku' ya hala hayatımda var oldukları için çok teşekkür ediyorum. :)

Vee Üfürükten prensesiminde blogunun yıl dönümüydü 20 si. Nice paylaşımlara güzel kız deyip kaçıyorumm. :)

* Görsel

Geniş zaman kelimeleri

"Kırmızım, kanım, saçlarım..."

Aslında bakmayın geniş zaman kelimelerime.

Hayatımı hep -mış tadında yaşadım

Mesela;

Bin bir ejderhanın alevi saklandı, her bir saç telime.

Bu yüzden ne zaman savursam!

Yaktım ortalığı bilinçsizce.

Ve bu yüzden,

Rapunzel bile halt etti yanımda.

Rüyalar gördüm -mış lı zamanlarda,

Medusa olmuştum,

Libya' nın çölünde yılana dönüşmüşüm bir ara.

Kesip bir telini Musa' ya,

Diğer telimi Kızıldeniz' e vermişim.

Boyamışım, saç rengim bundan akmış.

Koparmışım,

İki suyu karıştırmayan denizi, saç telim ayırmış.

Göklere,

Laleye,

Çınara,

Kumaşa,

Son bahara,

Onun dudaklarına

kızıllığımı vermişim.

Hiç bir şeyi sonlandırmamak adına

bu yazıyı da yarım bırakmışım.

Uzatmışım sonsuzluğa...

* Bu aralar üzerine bir miskinlik çöken Efsa... Öyle ki artık hazırcılığa kaçıp, hep önceki yazdığım yazıları yayımlıyorum.

* Görsel

Mektuplar / Kapı

"Bir gün kapanan kapıları açmaya cesaret bulduğunda ben o evde seni bekliyor olacağım, ama sen hiç bilmeyeceksin" diye başlamıştı kız, geçmişte bir mektubunda... Şimdi yazdıklarına, bir yenisini daha eklerken; başını, elinin teriyle nemlenmiş sayfadan kaldırıp, odasının kapısına baktı. Görmekle bakmak arasında ki o çizgide, zihninde çağrışımlar birbirini kovalamaya başladı...

Hayatında yürürken teğet geçtiği…

Bazen kolaycacık açılan...

Bazense zorlasa da giremediği...

Başkaları tarafından daha önce girilip kapısı açık kalmış...

Veya kendi kararları ile kapatmış...

İçeride ne var diye eğilip baktığı...

Ve beklediği halde açılmamış kapıları düşündü.

 İlk çıkış kapısını nasıl yaptığını bilemediği bir biçimde yaratmıştı. Çıkmaya ise çoktan cesareti ve hevesi vardı. Çıktığında gayet kalabalık, cıvıl cıvıl ve renkli bir koridorda bulmuştu kendisini. Alışkın olmadığı bu görüntü onu büyülemiş, hep özlemini çektiği bir dünyada var olduğunu zannetmesine sebep olmuştu. Zamanla bu dünyanın onu mutlu etmediğini ve orada ki insanlardan farklı olduğunu anlaması uzun sürmese de, kaçınılmaz bir biçimde onlar gibi olmuştu.

Ama şimdi... Zihni oyunlar oynuyordu bugünlerde ona. Eğilip yazmayı denerken;

"Onlar gibi; başkasını kandırdığını düşünüp, aslında yalnız kendini kandırmak... Evet, tam tanım buydu işte! Geçmişten beri süregelenlerden biri. Defalarca açar gibi yapıp, kapattığı kapıları düşündü. Kendi bencilliğinin içinde hapsolup, bir çemberin içinde sıkışıp kaldığını anladığında ki, kurtulma çabalarını... Başkasının sevgileri ile ruhunu besleyip, kendi sevgisini yalnızca kendine sakladığını sanmıştı. Kimseyi buna değer bulmamıştı. Gerçeği anladığında ise, zor olmuştu tekrar bir çıkış kapısı yaratmak. Çözümün kendini affetmekle olacağını öğrenmek ve aynadaki aksiyle yüzleşmek çok sancılı günlerdi onun için."

 Düşüncelerinden sıyrılıp; devam etmeye çalıştı, mektubuna kaldığı yerden...

Kapıdan çıkınca gördüğü koridor, ona hayatını anlatıyordu aslında. Aydınlık, ferah ve koyu gölgelerden uzak bir yerdi orası... Krem duvar kağıtlarının arasından adım adım ilerledikçe, kendine yaklaştığını görmüştü. Sırayla tüm kapılara dokunmak gelmişti içinden... Bazen kulplarına dokununca elleri yanıyordu, bazen gösterişli bir kapının ardındakileri merak ediyordu...

Adım adım yürürken; yanından geçtiği bir kapının önünde durdu kendiliğinden. Merakla, ürkekçe ve içeriden gelen seslerin tüm çekiliği ile uzattı başını. Baktığında tek görebildiği; kalabalıkların arasında sadece bakışları ile onu sımsıcak sarıveren ve bir anda büyüsüne kapılan bir adamın varlığıydı. Diğerleri gibi tüm neşe dolu görüntülerin içinde hüzün barındıran insanlardan olsa da, farklılığı ilk başta belli oluyordu adamın. Odayı sevmese de, adamı sevdi kadın. Ama "beraber kendilerine ait bir oda yaratalım" dedikçe uzaklaşıyorlardı birbirlerinden. Oyalandı bir müddet daha orada kadın. Sonra onun kapısı, onun odası olmadığını ve adamla kendilerine ait bir oda yaratamayacaklarını idrak ettiğinden beri; adamın varlığı pahasına çıkmak istedi, bu sahte neşeli ortamdan.

Koridorda kendisine eşlik eden o çok sevdiği Evrenin, Özlemin, Arzunun ve Ateşin rengarenk, çerçevesiz tablolarına baka baka devam etti yolunda. Yeni bir kapının eşiğinde daha durup duramayacağını merak ediyordu kendince. Bazen geliyor yürümekten usanıyor, bazen ise koridorda ki güzellikleri fark ediyordu.

Elinde bir anda beliriveren kalemle duvarlara yazılar yazmaya başladı.

Yazdıkça yürüdü... Yürüdükçe büyüdü...

Başka yazıların da tablolarına bakarken ve hala yazmaya devam ederken, yorulduğunu anlayıp oturmaya karar verdi. Aradan ne kadar an geçti bilmiyordu ama bir adam gelip, kendisine sormaya lüzum bile görmeden pat diye yanı başına oturunca; bir kaç hırlı, harlı, tatlı sohbet geçti aralarında. Sonra birden uzattığı bacaklarının üzerine elini koydu adam. Şaşırdı kadın onun bu arsızlığına. Adam elinden tutup: -"Gel" dedi. Kadın tutuşan ellerine ve adama bakıp korkmadan tutarak, yeni bir odaya doğru yürüdü yavaş yavaş...

Bu sefer acelesi yoktu

(noktası olmayan bir mektup yazmaya başladı)

* Bazen gereksiz kırılganlıkların pençesinden kurtulamayan ve fazla ince düşünebilen Efsa...

*Görsel

ruhumla taze söyleşiler

İnsanlar değişkendir ve değişirken neler kaybettiğinin farkına varmaz.
O çocuksu saflığı bir daha bulamaz kendisinde.
Dizginlerin hala kendi elinde olduğunu sanır.
Kulağına gerçeğin ta kendisi gelir,
ama o bunu işitemez
bile bile yalan söyler durmadan yüreğine...

Hayatımdan hep bir şeyler çalınıyor anlıyor musun?
Ruhumdaki yangın söner belki diyorum,
yalan sönmüyor.
Bağırmak istedikçe sesimi duyuramıyorum.
Gelecek beni gitgide daha çok korkutuyor.
Çünkü iyi veya kötü her şeyin sonudur gelecek.