"En iyi olan her zaman zor olandır... Yani "zaman" dır"
dedim bir hafta önce arkadaşıma. Bir forum sayfasından bugünlere dek gelmiştik. Ayrı şehirlerde kısıtlı imkanlara rağmen 2 defa görebilmiştik birbirimizi.
Onun yaşamından bir kesit anlatmak istedim bugün. Amacım elbet üzmek değil ama, yaşamın hala sürdürülebileceğini anlatmaya çalışmak belki de. Sebep aramıyorum. Sadece içimden bu geçti.
Kardeşinin düğünü için memleketlerine gittiler. Birlikte elbise seçeneklerine bile baktık, uzaktan resimler gönderdi bize. Boşanmış bir ailenin 2 evladı olarak, çok değer verirdi kardeşine. Ablalık kadar anne ve babalıkta yapmıştı kendisine. İşte şimdi evleniyordu. Arkadaşımızı güle oynaya uğurladık kardeşinin düğününe. Sonrasında duyduklarımı ise aynen yazıyorum.
Düğünü bittikten sonra konvoyda giderken, 2 aracın yanyana geldiği bir an; lastiklerin birbirine sürtünmesi ile taklalar atar. Arkadaşımın kardeşi, damat ölmüştür. Gelin de ise hiçbir şey yoktur. Ufak tefek çiziklerin haricinde...
Sonrasında:
@ Aradan 2 gün geçti, kızdan saklanılan sır söylendi. Güzel gelin sinir krizleri geçirdi!
@ Aradan 1 ay geçti, arkadaşımız ruh gibiydi. Bizde ne diyeceğimizi bilemedik. "Hangi bahane avutulur bilmem, hangi gunahın bedeli bu..." dedi 1 yıl boyunca sadece. Konuşmadı, okumadı bizleri. Birkaçımız gitti görüştü, arada kendisi uğradı...!
@ Aradan 1 ay daha geçti, güzel gelin hamileydi! Üstelik bebek 4 aylık olmuştu. Aldırmayı hep red etmiş, tüm ısrarlara rağmen...!
@ Aradan 3,5-4 ay geçti, erken gelmeyi isteyen bebek kız oldu. İsmi kondu. Gözümüz Aydın' dı...! Bebeğin resimlerine baktık, anneyi, aileyi, arkadaşımızı böyle salak saçma geveleyici sözlerle, utana sıkıla tebrik ettik.
@ Arkadaşım dedi ki... Narkozun etkisi ile annenin sayıklamalarını duyunca, içimiz parçalandı!
Tam doğru insan dediğin birisinden sonsuza dek kopmak...
Üstelik düğün bitiminde evlerine dönerken konvoyda kaza sonucu onu kaybetmek...
Doy-a-mamak...
Yaşanamayan, paylaşılaşamayan bir evlilik...
Babasız bir bebek büyütmenin güçlüğü...
Babasını hiç göremeyecek koklayamayacak bir bebek...
Hadi susalım
Ben bazen oscarlık beceriyorum bunu...!
* Benim abimde düğünümün ertesi günü kaza geçirdi. Kazadan 15 dak önce gördüğümde markete gitmek için ayakkabısını giyiyordu. Bir sonraki görüşümde, bacağı alçıda. sol gözünden yanaklarına bir tek kan damlası sızmış bir şekilde, ingilizce ve osmanlıca bir şeyler sayıklıyodu. Abim zaten sağ kolunu pek kullanamazdı, doğumda oluşan bir hata sonucu bedensel engelli idi. Şimdi ise sol tarafı komple kırıktı. Çok şükür düzeldi 1 sene sonra ama o günler ne zordu biliyorum. Neyse bu günlük hüzün yeter sanırım.
Allah herkese sağlık versin diyorum.
Resim alıntı
20 yorum:
Amin diyor ve susuyorum.....
Bazen neden susutuğumuzu bile anlatamayız, yeterli gelmez cümleler Belgin değil mi?
Vardır tüm suskunlukların bir nedeni, Bilmezler, sende anlatmaktan ve ifade yetersizliğinden usanırsın. En iyisi susmaktır.
ölüm hiç bitmek bilmeyen özlemek..
babasını tanrı erkenden, 2 yaşındayken alan biriyim ben
tam merkezinde büyüdüm bu yazdıklarının... ve diğer konu sağlık.. ciddi bir böbrek ameliyatının ardından geçen 1 yıl..
neyseki şükür.. tanrı bugünlerimizi aratmasın
sağlık ve huzur dilemeyi çok seviyorum....
sağlıkla ve huzurla....
dogru dıyosun efsa susmaya bıle yetmıyor kelımeler...neler oluyo hayatta...
Cok huzun verdi bu hikaye bana .Hic birsey diyemeyecegim sanirim.Cok gecmis olsun...Sevgiyle kal canim...
Cecil, başın sağolsun. Allah sana sağlık versin. İnsanlar başına gelmeyen görmedikleri bir olayda ahkam keserler ancak. geçer derler. Geçire geçire geçer belki. Bilmezler.
Dolunay neler oluyor, üzülüyoruz, ağlıyoruz belki onlarla... sonra unutup kendi hayatlarımıza devam ediyoruz. İnsanız çünkü.
Allah sağlık versin herkese dileyenlere öncelikle değil mi papatya.
ne demeli bilemedim bende...Allah geride kalanlara özellikle de o güzel bebeğe sağlıklı, çok ama çok güzel bir ömür versin...
Amin canım. Yarın bu bahsettiğim arkadaşımın doğum günü. Her defasında içim acıyor ne diyeceğimi bilemiyorum.
acılardan pay çıkarmak diye birşey söylenir ya nefret ederim bunu söyleyenlerden.Hobbes tarzı düşünce biçimine göre insanların en büyük korkusu ölüm korkusudur.başkalarının acılarına verdikleri tepkiler kendi ölüm korkularının sonucudur.anne çocuğuna ilerde yaşlanacağını düşünerek iyi bakar.ben bu fikirdemiyim tabiki değilim.ama ünlü beşiktaşlı feridun düzağacın şu şarkısındaki gibi düşüncem..
Bir gün ölürsem hiç istemeden
ben bir ağacın altında
Ama denizi de görsün
Bırakın
Ellerimi iki yana uzatın
Hiç tatmadığım bir şeylere sarılacakmışım gibi
Üstümde hiçbir şey bırakmayın
Ben hiç çıplak kalmadım ki
Sevdiğim kadın başucumda
Saçlarımı okşasın
Uçan kuşlarıma. Sahte dostlarıma serbest
Ama annem ne olur ağlamasın
Özler mi rüzgar saçlarımı okşamayı
Söyleyin geri getirsin rüzgar gözyaşlarımı
Ölürsem
Alllah bebeğe ve annesine ve de arkadaşına hep güzellikler yaşatsın...
veee sonuna da sonuna kadar amiiiiiiiin...
Tabiki de canim ALLAH kalanlara saglikli guzel gunler nasip eylesin.Ve hic kimseye yasatmasin
Yanlis anladin sanirim dun oyle duygu yukluydum ki ne yazdigimin farkinda bile degilim sulu gozlerle yazildigi icin...sevgilerimle...
Çok zor Efsam hem ne zor benimde kız arkadaşlarımdan bir tanesinin nişanlısı öldü daha 20 gün önce ve kız hala ruh gibi geziyor alışveriş yapıyorlardı .Evlilk için ama beterinde beteri her zamn vardır bunu hayat bana çok iyi öğretti Allah beterinden korusun..
Ama ölümü kanıksadım sanırım uzak değil hiç birimize çok yakında o yüzden yaşanılan her anın kıymetini bilmek gerekir hepsi bu gerisi laftan sözden ibaret ...
eczahaneci ne güzel şarkıları vardır kendisinin. ama bu yorumu uzun bir şekilde ele alalım bir gün oldu mu. bir yorumla geçiştirmek istemem seni.
funda aminn güzelim amin.. umut da güzel şey
papatya ha yok yok sadece kelimelerine eklemek istedim bende.
Allah kimseye kaldıramayacağı yük yüklemiyor.Ama hayatın gerçekleri bazen acı oluyor.Hiçbirimizin 2dk sonra ne olacağımız belli değil.
Deprem zamanı bunu yaşadık ve gördük.
Üzücü fakat ders çıkarılacak bir anı...
Sevgilerimi yolluyor iyi hafta sonları diliyorum sevgili Efsa..
Yarın ne gelecek başımıza bilemiyoruz işte. Hayatta ne para ne pul sadece şans olsun yeter.
Ateş Böceğim benimde öyle bir tanıdığım vardı. 1 hafta öncesi motosiklet kazasında ölmüştü. zor ya cidden.
Ama bişiy diyim mi biz böyle son kez mantığıyla hareket edip etrafımızdakilerden de böyle gereksiz serzenişler ummazken, guvenirken hata yapıyoruz sanırım.
cosmos teşekkür ederim. ama depremler oldu tanıdığımız, dostumuz öldü. biz de normal yaşamımıza döndük unuttuk. her acı olayda eskileri karıştırıp aa bu vardı dedik. :((
Judi çirkin şansı derler birde değil mi? baht güzelliği versin demiş büyüklemiz. bu arada mutlu yollar diliyorum sana da. :))
Efsa;
Söyleyecek söz mü kaldı?
Sufi üzgünüm :(
kalanların sabretmekten başka çaresi olmuyor böyle. çok üzücü hikayeler. geçen günlerde de beren saat'in röportajını okumuştum, çok benzer bir durum yaşamış. bakın isterseniz.
onlar belki de bizim yaşamı ne kadar yaşadığımızı sorgulamamızı sağlıyorlar.
iyilikler dilerim
Yorum Gönder