Gaflarım ve Şaşkınlıklarım 3

Geçenlerde öğlen vakti eski genel müdürüm telefonla arayıp, hal hatır sordu sağ olsun. Bir öğlen yemeği için sözleşip kapattık telefonlarımızı. Buraya kadar her şey iyi hoştu. Akşamüzeri işten çıkınca sevgilimi aramak için gayri ihtiyari son aranan numarayı tıkladım… Ve olan oldu…

Sen sevgiliyi arayacağım diye eski genel müdürü ara!!

Üzerine duyduğun araç seslerine istinaden “nerdesin, napıyorsun” falan diye sor!!

Şimdi birinin soyadı ile diğerinin adı aynı olunca ve ben en son aramalarda genelde sevgilimi arayınca; son arama ondadır diyerek bastım. Araba seslerinden de bir şey duyulmayınca ilk seste algılayamadım. İkinci kelimesindeki şokla telefona bakmamla, özürlerim havada uçuştu. (Savunma içgüdüsünde ki Efsa)

Hali ile adam dalgaya vurdu. Bolca kahkahanın arkasından “76 yaşındayım kızım, bankadan beni arayıp, bilmem ne hanımla mı görüşüyorum diye soruyorlar adımdan dolayı. O yüzden sorun değil, ilk sen değilsin” dedi. Teselli etti :))

~~~~~~~

İkinci olayım şaşkınlık üzerine. Bir keresinde delinin biri trafik ışığında beklerken önüme X şeklinde kollar bacaklar açık zıplayıp:

- “devlet gibi hatunsun maşallah” demişti.

Bu seferde de minibüs bekliyordum. O sırada arkadaşım telefonla arayınca tam telefonu açmamla birlikte, arkamdan birinin omuzlarıma ellerini koyup yanağımı öpmesi bir oldu.

Neye uğradığımı şaşırmayı bırakın o an telefonda da konuşuyorum ya, istifimi bozamadım.

Bir şey yapsam, bir şeyler desem nolcak, adam deli. Al başına belayı Efsa boşver dedim içimden. Allah tan ifadesi, giyimi düzgündü de içim bir parça rahatladı. (teselli arayan Efsa)

Sonrasında şaşkınlığım geçince bir gülme geldi. Yan tarafımda duran taksicilere dönüp, el kol işareti ile “bu neydi şimdi” dedim. Onlarda yine el kol hareketi ile “boşver deli o deli” dediler.

Yalnız delinin önüme geçip yüzüme baktığında neden “aaaa” sesi çıkardığı hakkında hiçbir fikrim yok.

* Mahçup mahçup gülümseyen, şaşkın Efsa…

* Görsel

Kısa Cümleler / Seni Sevmek 2

Aşk masada...

Üstüne erişemeyeceğimi düşünürken, altına girdiğimde bulmaktı.

Seni sevmek!

Tenine parmak uçlarımla hayal meyal dokunup, o akımı yaratmayı istemekti.

Seni sevmek!

Uykuya dalmadan önce, düşündüğüm son şeyin sen olmasının güzelliği idi;

Seni sevmek!

Kokunla baştan çıkmayı istemek oldu,

Seni Sevmek!

İçime çektiğim tek şeyin, nefesin olmasını istemekti;

Seni sevmek!

Ve nefeslerimizin çarpışmasının yarattığı, senkronun eşsizliği gibiydi...

Seni sevmek!

Sandıklarda naftalinler arasında boğulamayacak kadar değerlisin.

Göz önüne konulamayacak kadar da…

Bazen, gözümden sakınmayı istemek;

Seni sevmek!

Bağlaçlardan en çok "ile" yi sevmekti;

Seninle kelimelerin her halini, ama en çok sen/de/ki hallerini sevmekti;

Seni Sevmek!

* Güzel bir hafta sonu dileyen Efsa...
* Görsel

Kadınlar yazıyor / Namus mu hahaha

Aslında bakmayın biz çok namuslu bir milletiz.

Namus deyince çoğumuzun aklına gelen kavram bellidir.

Zaten namus dediğimiz nedir ki?

Açılan bir etek altı, görünen saç teli, bakirelik, iki bacak arası iki delik!

Hep bir alt, hep bir ara değil mi?

Kadını, erkeği fark eder mi ki ?

Öyle kaçakçılıktan, kapkaççılığa, uyuşturucudan, insan tacirlerine, dolandırıcılıktan, hırsızlığa, adam kaçırmadan, öldürmeye vardıran çok namuslu insanlarımız vardır bizim.

Biz de hala bakirelikmiş, şuymuş buymuş yazalım çizelim değil mi?

Kızlığını diktirene şaşmamak gerek inanın.

Böyle namuslu erkeklerin arasında, kapak gibi namusun ne olduğunu gösterirler adama.

Bazı erkeklerin namusları gibi erdemleri de dik durur.

* Bu yazıyı daha önce Kadınlar yazıyor sayfasında yayımlamıştım.

* Görsel

Kadınlar Yazıyor / Bekaret

Aşağıda ki yazıyı yazalı üzerinden zaman geçti. Ama nedense güncelliğini hiç yitirmiyor. Bazılarının gözünde "aaa böyle düşünen insanlar mı var?" şeklinde bir düşünce geçebilir elbette. Ama üzgünüm ki var. Gazetelerin 3. sayfa haberleri bu konuda eşsiz bir kaynak sunabilir sizlere. Zaman zaman diğer sitede ki yazıları ekleyeceğim buraya. sırf bilgilendirme amaçlı.

Kızların hep bir zarı vardır. Namusun timsali! Hani topluma temizliğini bununla gösterirsin falan. Kaybedersen tüm hayatın boyunca suçlu kalırsın. Kendini koruyamamışsındır. Küçük görünürsün.Namussuz, bencil bir insansındır. Kendi seviyeni, değerini düşürmüşsündür.

Çünkü o zar, bekaret dediğimiz kavram;

Lekelenir!

Kaybedilebilir!

Delinir!

Yırtılır!

Bozulur!

Önemli(mi)dir...

Önemsenli(mi)dir...

Kişiye göre değişir elbet. Ama bu asla karşıdakini rencide etmek, öldürmek, sövmek, dövmek, aşağılamak, değer yargılarını sorgulamak için bahane olarak kullanılamaz!! Bu insanlık dışıdır işte. Karşındaki bakire değil diye onu suçlarken kendin nasılsındır? Bir de bunu hemcinslerimiz de yapar arada... Milletle yiyişip yiyişip aa bak o kız bakire değil derken, sen ne kadar namuslusun? diye sorsan apışıp kalacaklardır eminim. Ya da kendi kızlarına bakmayan anne - babalara ne demeli? Her kuşak bir sonrakinin namusunu bu zara göre mi sorgulayacak? Bırakın isteyen kendisine nasıl doğru geliyorsa o şekilde yaşasın bunu. Kimse kimseyi aaa bakireymiş namuslu imiş deneyimsiz diye yargılamasın. Ve yine kimse bakire değilmiş namussuzmuş demesin. Özgür irade burada başlar.

* Münevverin cinayetinde, gördük toplum düşüncelerini!!! "bakire olsaydı hak etmiş olacaktı garibim"

* 2009 a girerken doğalgazdan dolayı zehirlenen öğrenciler hakkında da aynı itham ve suçlamalar yapıldı...

* Onca töre cinayetleri işlendi. Değer miydi?

* Yasemin Ç.' yi hatırlayan var mı aranızda bilmiyorum. Bunu töre kısmında işlemeyi düşünüyordum ama konu ile de ilgili. Sevgili Yasemin, eniştesinin tecavüzüne uğrar, kürtaj olur ve kızlığını diktirir. İmam nikahı ile zorla evlendirilir. Bakire çıkmadığı için evine geri gönderilir. Askerden gelen abiside silahla öldürür... Ne diyeyim şimdi ben. Hala bakireliği önemseyen zihniyete.

Ellerinden gelse tecavüze uğramasının suçunu da kıza yıkıp kız hak etti diyecekler. Acaba kendi kızlarının, kardeşlerinin başına böyle bir iş gelse, hak etti o... diyecekler midir??? Bakireliğini bu şekilde kaybeden bir kızın hissettikleri hakkında bir empati kurar mısınız? Kızcağız hem zorla bu olayı yaşayacak, bir de üstüne hem ailesi hem toplum hem de ilerideki evleneceği insan tarafından suçlanacak ha??

Benim kızdığım; Herkesin özgür iradesi ile yaşadığı şeylere saygı duyulmalı. Kişiler ne zaman kendilerini hazır hissederler ise o zaman yaşamalı. Sonradan kendileri de dahil kimseyi suçlamamalı, suçlanmamalı!!

Oğlum kadınları becersin, kızım kırsın dizini otursun mantığındaki insanları kınama benimkisi.

Elini yıka geç meselesi değil ki bu. Neyin kiri? Hangi kir Allah aşkına!!

Türkiye'de kaç erkek evlendiği kadın bakire çıkmadı diye boşandı? Düşünün!

Kaç kadına bakire olmadığı için orospu dendi?

Erkekler evlenmeden önce birçok kadınla birlikte olmak isteyip, evleneceği kadının "temizliğini" bekaret ile ölçtü?

Ya kaç kız bakireliği gözlerinde büyüten ailesinin baskısı altında intihara sürüklendi?

Bir tavsiye:

Eğer ülkemizde bu bakirelik kavramı, farklı ülkelerde de çok değişik biçimde yüzünü gösteriyor. Geçenlerde bir kitaba rastladım. Adı "Yitik masumiyet" Okunası, okunmalı...

Bir bilgilendirme:

Kimse sizin onayınızı almadan sizi bakire misiniz diye hastaneye götüremez. Yasalarda bile bu böyledir. Kimsenin, bu aileniz bile olsa böyle bir genital muayene için zorlamasına imkan tanımayın. Lütfen...

MADDE 287. - (1) Yetkili hakim ve savcı kararı olmaksızın, kişiyi genital muayeneye gönderen veya bu muayeneyi yapan fail hakkında üç aydan bir yıla kadar hapis cezasına hükmolunur.

* Görsel

Ben küçükken...

Benim çocukluğumda

Akşam ezanı okununca,

Apar topar tozlarla bütünleşen küçük bedenlerimizle, evlerimize dönerdik.

Ezan vakti geldi mi akşam olmuş sayılırdı.

Sabah olunca sil baştan…

Gözümüzde büyüttüğümüz, aslında ufacık bir arığın üzerindeki köprüden geçerdik

Suyun üzerinden hoplardık O taraftan, bu tarafa.

Evden kullanılmayan kumaş, örtü parçaları ile terk edilmiş minibüsü süslerdik.

Erkek çocuklar bozardı, biz yeniden yapardık.
Ne onlar bıkardı, ne de biz.

Kızılderili olurduk.

“Kantaki”, “çantaki” diye lakaplar takardık.

Annem kovboy filmlerini severdi.

Oysa ben küçük evi bile hatırlamazdım.

Aklımda Köle Isauradan birkaç sahne vardı.

Büyük küçük kavramını çözemezdim.

Ve sürekli sorardım anneme

“Neden bulaşık yıkamak için küçüğümde, aranızda yatmak için büyüğüm”

Diye…

Gülerdi annem.

Abim sakat olmayan diğer eli ile beni battaniyeye sarar.

Sonra tutup çekerdi.

Kahkahalarla gülerdim.

Kendimi halının içinden çıkan Alaaddinin prensesi zannederdim.

Mahalle kavgaları yapmazdık.

Gerçi mahallemizede başka çocuklar girmezdi pek.

Girdiklerinde umursamazdık, herkes yerini, yurdunu, gideceği yeri bilirdi.

Onlar bir hevesle gelirlerdi.
Bizde bir hevesle geldikleri gibi gideceklerini bilirdik.

Evden gizlice yürüttüğümüz meyve bıçaklarını

Dizlerimize kadar gelen otları kah yuvarlanıp, kah yolarak yemek yapardık.

Arada babamın jiletlerini bile çalmışlığım vardı.

Allah tan kesmezdik elimizi.
Tek kullanımlıktı sanki her şey.

Jiletleri çöpe, bıçakları annelerimize çaktırmadan eve götürürdük.

Ben büyürken

Okula kendim giderdim.

3 büyük caddeden geçerdim.

Babam "seni sadece 2 gün okula götürdüm, gerisini kendin gittin" diye anardı ara sıra.

Ben ilkokula başladığım yıl, mavi önlükler çıktı.

Ama bizim gri pileli formalarımız vardı.

Çok hava atardık.

75 kuruş harçlık alırdım.

Param cinoya ve simite yeterdi...

Bağcıklı çizmelerin moda olduğu zamanlarda,

Ailemin durumu çok iyi gitmezken, alamayacaklarını bilip üzülmüştüm.

Ama bir gün babam beni sevindirmek için alıp gelmişti.

Ben mutluluktan ağlamak nedir anlamıştım.

Bir çizmenin bağcıklarındaydı mutluluk,

Ve beni sevindirmek için ucuz bir yerden bulup almıştı

“AİLEM”

Hepimizin oruç tuttuğu zamanlarda,

Enfes sahur sohbetleri yapılırdı.

Soframızdan kahkaha eksik olmazdı.

Ramazan demek, birazda aile demekti.

Birlik demekti.

Ve biz güzel bir aileydik.

O zamanlar telefon hatları yeni çekiliyordu.

O zaman telefonlar santralden bağlanıp, jetonla aranıyordu.

Rakamlar 6 haneliydi.

Annem anlatırdı evlerine ilk telefon gelişini…

"Bizim telefon numaramız 7 idi. Şehirdeki telefonu olan 7. Evdik"
derdi.

Ben küçükken

Memlekete her gidişimizde, dedem çizimlerini gösterirdi.
Şehirlerimizin havadan çekilmiş resimlerini gösterirdi.
3 tane ciltlenmiş karikatür kitapları vardı, ansiklopediden büyük.
Her yaz bıkmadan onları okurdum, çoğunu bilsemde.

Teyzem hepimize küserdi.

Ailede ki sırları ben bilmezdim.

Annem hiç dedikoducu bir kadın değildi.

Memlekete gitmek; dedikoduları istemesende dinlemek demekti.

Devam edecek…

Sahne değişir / Olaylardan Çıkarılan Dersler

Sahne değişir…

İlk kez girilen bir mekanda, bir sandalyede oturmuştur kız. Gözlerini kapatmadan önce gördüğü son şey krem rengi duvardır. Bir müddet daha gözünün önünde canlanır bu son görüntü. Oturduğu yerden başının dönüşünü durdurmak için; tutunma ihtiyacı hissettiği bellidir. Sağ eli ile sandalyenin altına doğru sıkıca tutunmuş, parmaklarının ucunda tahtayı hissetmiştir. Ama sağ tarafına düşecekmiş hissi hala geçmemiştir.

Arkasında hissettiği havada duran ellerin sahibi bir kadın vardır. Kadın verdiği enerji ile kızın başını döndürmüştür. Bu tarz şeylere inanmayıp, safsata sayılan bir ortamda büyütüldüğü için şimdi yaşadığı şaşkınlığa sürekli bir yenisi ekleniyordur. O sırada karnının guruldaması ile hafifçe utanıp, komik geldiği için kıkırdar. Ama gözleri hala kapalıdır.

Ve baş dönmesi yavaş yavaş geçtikçe yerini huzura bırakmış, uykusu gelmiştir. Oysaki daha oturalı 5 dakika bile olmamıştır. Ellerine, içine dolan sıcaklığı hisseder ve hayal eder… İnsanları elleri ile iyileştiren şifacılara hep imrenmiştir. Ve “bir süper gücün olsaydı ne olmasını isterdin” sorusuna hep aynı cevabı vermiştir. Şimdi o güç ellerindedir… Kendi elindedir. İnsanlara ve belki de en çok kendisine çok yardımı olacağını çoktan anlamıştır. Bazen bazı şeyleri araştırmanın yetmeyeceğini, bunun için de bir şeyler yapmak gerektiğini anlar kız!

Sahne değişir…

Bir hastane odasında gözlerini açar. Başucunda o zamanlar ki çıktığı çocuk vardır. Endişeli gözlerle kendisine bakmaktadır. Neden geldiğini bir an anımsamaz. Başında hatırı sayılır derecede bir sızı vardır. Kalkar tuvalete gitmek ister. Kolunda ki serum şişesi ile tuvalete gitmenin zorluğunu ilk kez o an fark eder.

Her şeyi hatırlamaya çalışır ama hala görüntüler çok siliktir… Ve seneler sonra bile o tuvalette ki anımsadığı görüntülerden başka bir şey hatırlamayacaktır. Hayatından 3 gün belirli anılar dışında silinmiştir sanki… Başucunda kalan çocuktan için "ben bu öküzle mi birlikteyim" diye arkadaşlarına soruşunu anımsayıp kendinden utanmıştır.

Doktorların koyduğu teşhis amnezi dir. Arkadaşlarından o günlere ilişkin birçok anı dinler. Onların; defalarca yaşadığı olayların ne olduğunu anlattığını, ama kendisinin 5 dakika sonra yeniden unuttuğunu, kafasına aldığı darbelerin şiddetini, maçtaki hakemi, rakibini… Herkesin anlatacak birçok şeyi vardır sanki.

Bir Türkiye turnuvasında, 49 kiloda yaptığı 3. maçtan sonra finalde kafasına yediği 4 tekme ile hafızasını ve eleme şansını kaybetmiştir. Uzun zamandır yapamadığı tek bir harekete odaklanmıştır bedeni. Sonradan azmedip başarabildiği tek hareket yüzünden; hem sağlığını, hem de maçını kaybetmiştir. Hiçbir şeye tek bir noktadan bakmamayı ve bazen eksikliklerin bile insanlara çok şey kattığını anlar kız!

Artık tüm tişörtlerime seni yazdığım kelimeleri bastırıyorum ben.

Böylece tenime değen, her zaman bir sen!